| Bonifatius episcopus, servus servorum dei, ad futuram rei memoriam. | Sincere devocionis affectus, quem dilecti filii abbas et conventus monasterii sancte Marie in Chottvico ordinis sancti Benedicti Pataviensis dioecesis ad nos et Romanam gerunt ecclesiam, promeretur, ut peticionibus eorum, quantum cum deo possumus, favorabiliter annuamus. Dudum siquidem pro parte eorundem abbatis et conventus nobis exposito. quod ipsi infra limites parrochialis ecclesie sancti Stephani in Mauttarn eiusdem dioecesis nonnulla decimas et alia bona ad ipsam ecclesiam et eorum monasterium spectancia et pertinencia habebant et possidebant ac eandem ecclesiam, que eorum monasterio canonice existebat unita, per vicarium presbyterum secularem regebant, propter quod in bonis et decimis huiusmodi, ex quibus ipsi abbas et conventus sustentabantur et vivebant, multipliciter perturbantur et ut commodius huiusmodi decimis et bonis uti possent, nos ut cedente vel decedente seculari vicario presbytero huiusmodi dicte ecclesie, qui tunc erat, vel eam quomodolibet dimittente liceret ipsis abbati et conventui unum presbyterum ydoneum dicti eorum ordinis in ipsorum perpetuum vicarium loco eiusdem vicarii secularis ponere, qui eandem ecclesiam regeret et inibi laudabiliter deserviret in divinis, eisdem abbati et conventui auctoritate apostolica per nostras litteras duximus indulgendum, prout in eisdem litteris plenius continetur. Cum autem, sicut exhibita nobis nuper pro parte dictorum abbatis et conventus peticio continebat, a nonnullis vertatur in dubium, an ipsi abbas et conventus dictarum litterarum vigore ipsi presbytero religioso in perpetuum vicarium per eos posito seu ponendo curam animarum parrochianorum dicte ecclesie committere potuerint hactenus sive possint in futurum et an per hoc, quod abbas et conventus predicti huiusmodi privilegio forsan ex quodam compromisso cum ordinario loci habito non utentes ad ipsius loci ordinarium pro huiusmodi cura ipsi vicario religioso ut prefertur committenda recursum habuerunt, a dicto privilegio videantur recessisse seu illi renuntiasse, nos ad huiusmodi ambiguitatis tollendum dubium volumus et auctoritate apostolica presentium tenore decernimus predictos abbatem et conventum dictarum literarum vigore curam huiusmodi ipsi vicario religioso eciam dicti ordinarii vel cuiuscunque alterius licencia super hoc minime requisita committere libere et licite hactenus potuisse et in antea posse in huiusmodi ac aliis quibusvis ecclesiis parrochialibus eorum monasterio canonice unitis ipsosque propter hoc, quod huiusmodi privilegio forsan usi non sunt, sed ad dictum ordinarium pro huiusmodi cura committenda recursum habuerunt, ipsi privilegio minime renunciasse seu ab eo aliquatenus recessisse constitutionibus apostolicis et aliis contrariis non obstantibus quibuscunque. Nulli ergo etc. Datum Rome apud Sanctum Petrum idibus aprilis pontificatus nostri anno tertio decimo.

Source Fulltext: FUCHS, Göttweig I (=FRA II/52, Wien 1901) S. 16-17