Albertus dei gratia dux Austrie et Styrie, dominus Carniole, Marchie et Portusnaonis, vniuersis tam presentihus quam futuris, ad quos presens scriptum peruenerit, imperpetuum. Si ecclesias et loca venerabilia, in quihus deo placens religio noscitur militare, nostre mentis oculis intuemur, eadem uotiue libertatis munimine decorantes officium nostri regiminis, quod ab ipso bonorum omnium largitore sumpsit exordium, nos liberaliter exequi et lucrari premia credimus sempiterna. Qua nimirum consideratione, licet erga personas religiosas generalis boni iugiter moueamur et oblectemur affectu, ceteris tamen precellentius singularis nostre gratie et continue pietatis ecclesiis illis debetur effectus, quas illustrium antecessorum nostrorum, ducum Austrie et Styrie, fundauit ad laudem dei benignitas et dotatas magnifice commendauit colendas fauoribus successorum. Eapropter exemplo priorum et religionis sacre meritis monasterium sancte Marie Scotorum in Wienna, utpote memorialem plantulam eorundem terre principum, quam priuate dilectionis zelamur constantia, vna cum abbate et conuentu ibidem nec non hominibus et possessionibus ipsorum in vlnas gratie fauoris et protectionis nostre gratanter suscipimus, approbantes, ratificantes et presentibus innouantes eisdem vniuersas et singulas donationes, iura, gratias et libertates, quibus ex concessionibus regum Romanorum et fundatorum suorum aliorumque principum monasterium idem vsque in presentiarum rite dinoscitur viguisse; expressis nichilominus emunitatum ipsarum quibusdam articulis sub compendio speciali, videlicet, quod nulli de colonis, mancipiis aut aliis attinentibus memoratis, abbati et conuentui, coram nobis aut nostris iudicibus debeant conveniri, nisi in causis sanguinis, que pro mutilatione membrorum uel damnatione fuerint personarum, remissarum quoque causarum actiones in presentia dicti abbatis uel ofïïcialis sui iuris ordine decidantur, nec vlli iudicum secularium de rebus mobilibus aut possessionibus eorum, quos in causas huiusmodi trahi contigerit, intromittere se presumant, sed simul res siue possessiones eorundem predictis, abbati et conuentui, assignentur. Preterea si contingat, aliquem metu periculi persone propie quocunque cogente excessu monasterii iam dicti fugere siue cedere intra septa, non liceat in eundem cuipiam ad ledendum uel extrahendum ipsum ausu temerario rnanum mittere violentam. Redditus etiam antefate ecclesie ab omni iure nostro, tam a iudicio prouinciali, quod vvlgo Lanttaidinch dicitur, quam a solutione pabuli, dicti Marchfv^oter, quod marstallum nostrum respicit, perpetuo sint exempti, ita quod nulli officialium nostrorum, siue marschalcus, iudiees aut precones in bonis sepedicte ecclesie intus uel foris occasione nostre repetende iustitie, que prorsus ipsis remittitur, quicquam recipiant seu requirant. Nulli ergo omnino hominum hanc nostre innouacionis paginam infringere liceat aut aliquatenus violare, quod qui secus attemptare presumpserit, indignationem nostram grauissimam se non dubitet incursurum. Datum Wienne anno domini M^o. CC^o. octogesimo septimo, XVIII^o. kalendas Februarii, indiccione XV.

Source Fulltext: HAUSWIRTH, Schotten (=FRA II/18, 1859) S. 73-74