XXIV.

DE DOM NO JOHANNE , ABBATE NOSTRO.

Destitutis igitur tarn luctuoso obitu tanti patris dulcedme filiis fratribus, quia ovile dominicum ducatu pastoris diu carere non debuerat, facta eleetione, in domno Johanne de Ipra, priore hujus loci, Domini gratia, omnes pari concordavere sententia. Qui, pene a pueritia , intra ecclesiasticos parietes collactatus, ad tantam animi probitatem paulatim crescendo conscenderat, ut illi jam adulto, maxima ex parte, publicarum rerum injungeretur dispositio. At ubi provexiori evo animique sagacitate cepit maturescere, prioratum loci,

PARS SECUNDA. — SIMOMS LIB. 1. 199

post abbatem Heribertuni, suscepit suo in tempore. Sicque fratrum usibus necessariis exteriuß inserviens, et salutiferis animarum exer- titiis interius invigilaos, in tantum gratiosus et amabilis omnibus videbatur, ut, dixi, post decessum sepememorati patrie Heriberti, ad loci regimen, eadem omnium sententia, electus expeteretur. Et, quoniam Morinensi ecclesie presul, a quo consecran et báculo pas- torali insigniri, et, ut moris est, debuerat intronisari, nescio quo discidio, tunc temporis deerat, domnum Gerardum, bujus rei gra tia, Cameracensem adiit antistitem, cujus providentie, ob guber- nandos sánete matris ecclesie filios, dispensatio ejusdem diócesis delegate fuerat. A quo honorifice susceptus, et bonorificentius, prop ter quam venerat, consecrationem adeptus, cum multo militantium comitatu ad sedem propriam revertitur. Cui nimirum tota Sithiensis obvia fit congregatio, amictu circumamicta vario, utputa tanti pa- tris honore exhilarata multimodo. Tandem cum jubilo suscipitur, in sede principali constituitur, post omnia ab omnibus osculatur, et deinceps ut pater et abbas veneratur. Tanta illi deinde in subditis affectuosa caritas, ut quotiens, gratia ecclesiatice utililatis, alienbi profectus aliquandiu abesset, miro amoris desiderio a fratribns et domesticis ejus prestolaretur adventus. Solebant namque exhilari- tate animi ejus, ut boni filii, patri alindere. Eratque in eo tunc ma- gnam videre humilitatem, cum sibi transeunti non pateretur quemli- bet assurgere, nec debitam Teverentiam sibi impenderé. Seti, cum emulis solummodo placare non posset, ipseque erga eos nil impa tienter ageret, sed equanimiter caninas eorum obtrectationes jugiter dissimularet, in hoc videbatur notandus, quod gratia pietatis erga quoslibet agebat remissius.