IV.

DE BELLO INTESTINO HDJÜS CENOBII FRATRDM, ET IPSIÜS SEDATIONE PER LEONIS ABBATIS

VENTO RAH.

Gumque idem abbas noster Leo jam profectus esset ad iter su pra relatum, orta est inter fratres, super solutione pecunie quam secum portaverat, miserabilis seditio. At primo verbis, deinde pu- gnis et fustibus congressum facientes, spectaculum facti sunt huic mundo, angelis et hominibus, et in derisum omni populo. Accur- runt itaque ad hoc sedandum cum burgensibus feodati ecclesie laici, et, consilio prioris Erkembaldi et fratrum partis sanioris, seditio- siores per vim expellunt. De quibus traditi sunt quidam Sathane in eternum interitum, ad monasterium denuo nunquam reversuri; alii, etsi quidem reversi sunt, tanti criminis nota non caruerunt. Sedata aliquantulum seditione, distrahuntur thesauri ecclesie; ciboria et loculi sanctorum, ablato auro et argento, denudantur; sed parvum vel nullum inde sensit ecclesia emolumentum, quia tunc non erat rex in Israel, fluctuabatque domus magistro orbata; et, propter absentiam magistri, unusquisque, prout sibi placitum erat, agebat. �?е�? ad cautelam summatim tetigimus, ut discatis quam grave sit dispendium religioni dissensio, per quam pax et caritas confunditur, et de qua omnis iniquitas nascitur et propagatur. Verum, cum predic- tus abbas, qui magne exercitus parti in missarum celebrationibus et animarum secretis consiliis prefuit, et, tarn in itinere quam in terra Solimorum religiosa conversatione commendandus, regibus et prin- cipibus mérito gratus et amabilis extitit, peracta peregrinatione, repatrians, pallia et séricas vestes, necnon alia ecclesie ornamenta, non minoris pretii quam pecunia, quam secum proficiscens tulerat, retulisset, omnem fomitem odii et discordie penitus extinguere, et, si quid de facúltate possessionum exterius, et de observatione vel rigore ordinis interius deperierat, totis viribus studuit revocare et restaurare plenissime.

PARS TERTIA.—CONTINUATORES SIMONIS. 525

V. :■

DE CENOBII nüJDS CONFLAGRATIONE FORTUITA.

Sed, quia sanctorum summis est negatum stare diu, paucis post hec evolutis annis, ignis vorax, de parvo tugurio ex parte occiden tal! sancti Audomari ville prorumpens, medietatem fere castri et totum monasterium nostrum, cum omnibus pene officinis, misera- biliter incineravit, incarnationis dominice anno quinquagesimo se cundo : quod eo magis tremendum fuit, quia in nocte depositionis agii patris Bertini contigit; et cum sciamus quod juditia Dei sem per justa sint, licet multociens occulta, hec peccatis nostris impu- temus; commonentes tarn nostros professos quam advenientes ex tráñeos monachos, ut qualiter festis sanctorum interesse debeant considèrent, scientes se ad mensam divitis accessisse, et qualia de memoria sanctorum percipiunt, talia de se Deo sanctisque ejus de beré fercula preparare; et non in commessationibus et ebrietati- bus, in dissolutione et voluptate, sed in psalmis et lectionibus, in honéstate morum et spirituali edificatione, diem sollcmpnem opor- tere celebrare. Ut enim ostenderetur utrosque in talibus graviter deliquisse, congregatis duodecim aut amplius abbatibus et magna monacorum multitudine, media nocte fcstivitatis ipsius sancti, dum ad vigilias stare deberent, irruit super eos repente ignis in fu rore Domini, quos invenit amplius copia vini et ciborum super- fluitate repletos, quam gratia Spiritus Sancti et caritatis latitudine roboratos. Disperguntur statim singuli tanquam oves lupo super veniente, et quot capita, tot ibi fuere diverticula : et ille quidem capam, ille tunicam, alius frenum vel sellam amisit; eratque Ц tanta multitudine paucos inveniri, qui de integra rerum suarum conservatione possint gloriari. Convertitur itaque dies festus in me- rorem et tristitiam; cunctique prudentes poterant evidenter intelli - gere quam sit horrendum in manus Dei viventis incidere. Cum ita que, pro tristi eventu, omnes dolor et stupor invasisset, abbas Leo,

tanquam vir prudens, hoc presertim suis peccatis imputans, plus ceteris, ut decuit, dolebat; quia jam in senium vergens, cum post tot labores et itinerum fatigationes, ut emeritus, requiem deberet sperare, in laberintum, nisi fune Dei educatur, inextricabilem se devenisse consideraban Nee tarnen inter adversa desperans, quid facto opus sit, habito cum amicis et viris prudentibus consilio ma turo, tractare cepit. Et primo quidem per abbatias conventum dis- ponit; deinde ad tanti dampnum excidii recuperandum se accingens, que de edificiis subjecta erant erigere, et que angusta ampliare, que et minus pulcra et religioni ydonea instaurare nisu toto et decorare studuit. Dei etenim comitante adjutorio, multi de suis elemosinis operantem juvare cepere; precipuo virnobilis, cui nomen Willelmus de Ypra, filius filii comitis Flandrie Roberti Frisonis, scilicet Philippi, qui plus Yra1, rege Tyri, non solum in marmorum incisione lapidum et lignorum Salomonem nostrum juvit, verum et in auro, argento, plumbo et diversis donis loti us operis non tarn adjutor quam coope- rator exstitit. Fit cum multa de hujus viri erga nos munífica libera- litate dicere possemus, hoc omnino pretercundum non esse cen- iemus, quod duas nobis in Anglia ecclesias, Trullejam scilicet et Scilleiam, cum suis appenditiis, ad susceptionem hospitum dedit; ex hoc maxime inspiratus, ut dicitur, quod a periculis incendii domus hospitalis hujus cenobii intacta remansit, credens Deum exinde ostendisse gratum sibi, in ilia domo, in susceptione hospi tum obsequium sibi exibitum fuisse. Cartule hujus traditionis, que facta est tempore regis Anglie Stephani, penes nos habentur; simi liter et confirmationesTheobaldi, Cantuariensis archipresulis, Anas- tasii quarti et Adriani Romanorum pontificum; sed nunc nichil profectus reportant, quoniam ex illis bonis alia sunt cenobia Anglica dotata. Qualiter etiam ejusdem donatoris bonorum anniversarii pro- curatio de ecclesiis premissis fieri debeat, in martirologiis nostris continetur, ut patet intuenti.

1 Legend. Hira vel Hiram de quo vide Reg. lib. HI, cap. v el passim.

PARS TERTIA. — CONTINUATORES SIMONIS. 327