VIII.

Igitur Hugo abbas jam niemoratus, excepta causa quam refero, vir per cuneta laudabilis, postquam locum hunc sua constitutione laudabiliter stabilivit, qua et canónicos sancti Audomari monachis sancti Bertini, etiam per descriptionem capitularem, juste subjuga- vit, monachumque ab inferius monasterium ad sancti Audomari custodiam deputavit, diabólica sagitta jaculatus, coepit excogitare qualiter sancti Audomari corpus, cujus ope et auxilio, una cum so- dali suo Bertino, Taruennicus gubernatur populus, Vermandis, ad sancti Quintini monasterium, quoniam hoc ipsum gubernabat, posset déferre quantocius. Metuens tarnen animositatem plebis, congregate Vermandensium multitudine, temptat vi abstrahere, si forsan impe- diretur a plebe. Accessit interim, et monacho quodam, Moro nomine, extante custode, sacrum sancti presulis ac patroni nostri corpus sumens, villam usque Liegesburth nomine cum sua deportavit mul titudine. Dei autem providentia operante, triduo in prefata villa manserunt cum sacrato corpore. Acciderat interea, ut praeclarus Ta- ruennae civitatis presul Folquinus, episcopali more, parrochias epi- scopii sui circuiret, ut, sicubi contra sanctorum canonum statuta ageretur, curiosus pastor addisceret, et tali studio cellam usque Wo

PARS PRIMA. — FOLQUINI LIB. II. 91

romhold dictam, pía curiositate perveniret. Interea ubi inibi ad mensam ventum est, in qua lautissima, uti tanto pontifici, praepara- bantur obsequia, frater ipsiusbeati praesulis advolitat, nuntians grave et inrecuperabile patriae, si perliceretur, excidium : sanctum scilicet Audomarum ex monasterio suo abstractum, et, ni cito succurrat, ad sanctum Quintinum Vermandis usque deferendum. Haec audiens sanctus Domini sacerdos, nimium turbatus intrinsecus : «Vade, in- » quit ad fratrem, et totius episcopii mei populum gira curiosius, et « die tertia infra muros Taruennae urbis presto esto cum omnibus, et « ego presens ero cum his quos mecura, Christo auxiliante, detulero « de istis partibus. Turn demum, si ipse juverit sanctus, ad excutiendum « eum omnimodis sum paratus. » His autem secundum verbum beati pontificis rite peractis, adest die tertia in urbe Taruenna multitudo innumerabilis et pene ante invisa. Tunc sacerdos Domini, cum omni hac multitudine, insequitur predictum abbatem cum suis, usque ad villain superius nominatam cum omni festinatione. At illi gestientes corpus sanctum sustollere fugamque inire, nulla hoc multitudine prorsus valebant a terra levare. Cumque id, addita adhuc majori multitudine, conarentur bis terque levare, nichillominus ita manet inmotum, acsi quibusdam radicibus terra tenus teneretur affixum. Tunc, absque retardatione ullius commodi, accelerant fugam, relicto corpore sancti. Beatus autem Folquinus dans illis fugiendi locum, accipiens thesaurum illud omni auro preciosissimum, repetito calle, cum tota plebium multitudine reportât ad proprium unde tuhus fue- rat locum. At ubi ventum est Taruenna, ad fluvium quod dicitur Leia, omnis populi supra memorata multitudo, absque aliqua conc- tatione, pedibus Iransvadans fluminis aquam, exacto amne, nec unius stillse humor in eorum apparuit tegmine. Progredientesque per aristifera agrorum sata, ñeque enim vitare ea poterant tarn numerosa plebium agmina, cum veluti tribulis tonsae terratenus curvarentur spicœ, transacta multitudine, ita densabant sulcos, ut patenter agnos- ceres protectoris adventum etiam congaudere campos. Utrorumque autem monasteriorum clerici stantes, anxii eventum expectabant rei;

13.

sed postquam datum est oculis, quamvis procul, cerneré multitu- dinem populi adventantis, protractis campanarum funibus, vocem laudantium omnes dederunt in excelsis. Antedictus autem custos ecclesiae, Moras, tunc ad mensam sederat epulaturus; et, audito campanarum sonitu, interrogat quae esset causa pro qua populi tanta exultarent letitia. Dictumque est illi a narrantibus, quod sanctus Audomarus a Folquino pontífice esset reductus, et ob hoc letitia tanta cunctus exultaret populus. Quod audiens nimium turbatus, iram Dei reducentibus confestim est imprecatus. Nec dum ab ejus ore illicita exciderant verba, cum repente facie tenus in terram rait, totoque corpore rigidus, distentis membrorum nervis, semi- vivus emarcuit. Sic tantum stupidus ad sanctum Bertinum est de- portatus, ibique quod verbo tenus commisit diutino languore pe- nituit. Nam visu et auditu recuperato, sensu ita fine tenus est privatus, ut nunquam posset animadvertere qua in parte sancti Au- domari monasterium videretur positum esse. Corpus autem beati Audomari presul Folquinus terra recondidit, ne a subsequentibus parili modo posset auferri. Post haec abbas Hugo a Karolo rege [suo nepote] Aquitaniam missus, propter ejusdem regis fidelitatem , dolo Pippini interfectus est xvin. kal. junii, anno incarnationis Domini DCCCXLiiii. [regiminis sui hujus loci anno décimo]. Erat autem isdem Pippinus quern supra in monasterio sancti Medardi attonsum me- moravi, qui, exinde per fugam elapsus, Aquitaniam est reversus, ibique multis diebus fugitando latuit; et post hœc a Ramnulfo quo- dam per fidem est deceptus, comprehensus, regique Karolo est ad- ductus, et Silvanectum perpetuo est exilio deputatus.