XCII.

DE OBITL' DOMINI BALDCINI HAPICDLE, COMIT1S.

Quo tempore Balduinus comes, cum Willelmo, filio Roberti, quern Henricus, rex Anglie, captum tenebat in Normannia, contra eumdem regem cum exercitu profectus, a quodam Brittone levi ictu vulne- ratur. Qui, diutino langore correptus, monacus sancti Bertini in ex tremis efficitur, et, anno dominice incarnationis mcxix, sine herede moritur, et in Sithiu cenobio, astante Carolo, ejus successore, cum universa procerum multitudine et electo Flandrarum flore, tumu- latur, data pro ejus anima quadraginta librarum berquaria. Cujus fraterWillelmus, junior natu, ante patrem mortuus, Sithiusepelitur, a patre data parte cujusdam berquarie ad anniversarium faciendum. Carolus vero, jure propinquitatis, successit; erat enim filius Canuti, regis Dacie, ex filia primogénita Roberti Frisonis et Gertrudis.

хеш.

DE DEPOSITIONS HERMETIS, ABBAUS BERGENSIS, ET EJUS SUCCESSORE.

Quo principante, erga religionem exarsit diaboli invidia, et per quosdam virtutum simulatores veritatem subvertere studens, inter Bergenses tali ordine semina submisit discordie. Abbas enim Hermes, dum coram fraterno colore fucatis sepe conqueretur de regiminis aggravatione nimia, seque onus velle deponere fateretur, nisitimeret de depositione postea frustra penitere, illi toxicato consilio sugges- serunt, ut terminum paueorum dierum prefigeret, infra quem de- positionem abbatie sacramento super ewangelium confirmaret, ne spe

PARS SECUNDA. — SIMONIS LIB. II. 289

amplius recuperandi honoris ad regimen anelaret. Credidit tarnen stulte versipellium persuasioni, et accepta stola, super ewangelium juravit quitquid jurandum illi dictaverant; et statim se jurasse peni- tuit; accessitisque Johanne episcopo et abbate Lamberto, se stulte egisse penitendo fatetur, sed frustra. Nam dum mediatores inter ip- sos aliquod pacis medium componere vellent, monaci animo obsti- nato se nunquam perjuro obedituros asserebant. Qui dum diffidunl de episcopo, comitem Carolum adeunt, et pecunia inductum ad id quod postulant sibi conciliant, qui alias bonus, si contra avaritiam sibi consuluisset aliquantulum. Quo spondente auxilium, oritur in ter abbatem et moñacos lis et contentio; que, dum Taruenne finiri non poterat, Remis ad metropolitanam sedem cause fit appelatio. Quo dum tenderent, famulum Johannis episcopi, quem pro ducatu ab ipso monaci acceperant, parentes ipsius abbatis Hermetis, illo nescio, interficiunt. Cujus morte offensus episcopus, animum ad opitulandum abbati substraxit, atque ad monachorum voluntatem implendam se totum erexit. Videns vero abbas se in omnibus infe riorem, loco cessit, atque in qua dam ecclesiola sancti Nicasii Remis, usque ad obitum suum se inclusit. Episcopus vero quendam virum religiosum nomine Thomam, nuper ex prepósito clericorum regu- larium monachum Sithiensem eifectum, Bergensibus abbatem subs tituât; et eodem anno, in depositione sancti Bertini, omne illud cenobium ignis consumpsit, Dei satis evidenti juditio, ut cujus mo nachum tarn subdole tractaverunt, in ejus festo, omnibus edificiis privarentur que ad usum illorum et commodum idem ipse, tarn in juste ab eis confusus, decenter et honorifice preparaverat.