Adolfus dei gratia Romanorum rex semper augustus universis sacri Romani imperii fidelibus presentes litteras inspecturis gratiam suam || et omne bonum. Digna voce maiestate regnancium profitemur, nos illis almis legibus precipue velle ligari, que sanctiunt summa imperatoria || et regali sollicitudine providendum, ne ecclesie, monasteria et alie sacre domus, que divini sunt dominii, a suo statu et honore labantur || et ut collapse provide reformentur, quatinus legum huiusmodi sanctitis et aliis mandatis nos conformando divinis, sic per lubricum huius vite transcursum salubriter transeamus, quod eterne beatitudinis participio non frustremur. Ea igitur racione ad nobile monasterium sancti Galli Constanciensis dyocesis, quod principatus honore magnifice dinoscitur insignitum quodque in excellenti statu spiritualium et temporalium floruit ab antiquo, convertentes aciem nostre mentis, quia illud veritate docente invenimus multipliciter collapsum a suo statu pristino et honore propter concussiones, oppressiones, iniurias, invasiones, exactiones, depecuniaciones multiplices et angarias innumeras, quibus idem monasterium per varias tyrannidum malleaciones, quibus resistere non potuit, constat diu fuisse subiectum, sic ut vix adiciat, ut resurgat, ideo ut ipsum monasterium nostris temporibus sue reformacionis floride et reparacionis ioeunde senciat comoda et remedia opportuna, nos ob spem retribucionis eterne et propter grata obsequia, que venerabilis Wilhelmus de genere comitum de Monteforti abbas eiusdem monasterii¹ princeps noster karissimus nobis et imperio cum armatorum comitiva decenti in exercitibus, quos contra nostros et imperii hostes et presertim eos, qui nostrum non sine lese maiestatis detestando crimine moliti sunt ambire honorem et solium, instauravimus, exhibuit et se exhibiturum quamdiu vixerit repromisit, necnon propter refusionem expensarum, quas idem fecit sie nostra latera comitando, dicto monasterio in persona memorati abbatis mille marcas argenti legalis ponderis Constanciensis largicione pia donavimus de liberalitate regia et augusta, cuius presertim quoad divinas domos legis auetoritate donacionis inmensitas est mensura, tribus quidem donacionibus parcialibus, una de quingentis², alia de centum³, tercia de quadringentis marcis⁴, alias in casum et ex causis predictis a nobis factam^a) in unam donacionem huiusmodi sollempnem congestis. Et ad perficiendam donacionem huiusmodi eidem monasterio et pro tempore abbatibus in persona dicti Wilhelmi abbatis prineipis nostri pro peeunia supradicta omnes utilitates et proventus universos de advocacia imperii quoad ipsum monasterium, homines et bona ipsius, ubicumque fuerint, cedentes, et qui haberi seu exigi et conquiri quomodolibet poterunt de eadem, pignori obligavimus et presentibus obligamus, exceptis videlicet et nobis et imperio reservatis iudicio et iure advocaticio antiquo cum redditibus eidem iuri ab olim pertinentibus et annexis, ita quod predictus princeps noster et sui successores nomine ipsius monasterii dicte advocacie utilitates et proventus in sturis seu precariis et obvencionibus universis tam in civitate saneti Galli quam extra et in quolibet ipsius monasterii municipio, territorio seu districtu tamdiu debeant habere, percipere et pacifice possidere, nullo ipsis quoad hoc a nobis vel nostris in imperio successoribus impedimento prestando, utilitatibus quoque et proventibus ipsis, quos similiter memorato monasterio ex causis premissis donamus, in sortem dicte pie donacionis nostre minime computatis, quousque ipsi monasterio et pro tempore abbatibus supradicte mille marce a nobis vel nostris in imperio successoribus fuerint plenarie persolute. In cuius rei testimonium presens scriptum exinde conscribi et maiestatis nostre sigillo fecimus communiri. Dat. in castris apud Rubiacum⁵, V^to. idus iunii, indict. undecima, anno domini M°.CC°.LXXXXVIII. regni vero nostri anno septimo.

Source Fulltext: Chartularium Sangallense IV, Nr. 2449, S. 514-515.