Iulius episcopus, servus servorum Dei, venerabilibus fratribus archiepiscopo Strigoniensi et Quinqueecclesiensi ac Iauriensi episcopis salutem et apotolicam benediccionem. Humilibus supplicationum votis libenter annuimus eaque favoribus prosequimur oportunis. Exhibita siquidem nobis nuper pro parte dilecti filii Mathei, abbatis monasterii Sancti Martini Sacri Montis Pannonie O. S. B. Iauriensis diocesis peticio continebat, quod licet dicti monasterii, quod in partibus Ungarie situm et aliorum dicti Ordinis monasteriorum in eisdem partibus existencium supremum caput et magis insigne existit, abbates iuxta privilegia et indulta per diversos Romanos pontifices predecessores nostros eis et dicto monasterio Sancti Martini concessa, quibus non est hactenus in aliquo derogatum, omnimodam iurisdiccionem in omnes et singulos abbates sibi inferiores et monachos dicti Ordinis in dicta provincia degentes exercere, necnon abbates inferiores et monachos prefatos ad capitulum generale vocare et venire recusantes ac alios monachos predictos et alios inferiores abbates dicti Ordinis inobedientes pro tempore paterno more castigare corrigere consueverint, possint et valeant. Tamen nonnulli abbates inferiores et monachi dictorum monasteriorum volentes laxiorem vitam ducere et obedienciam abbatis dicti monasterii Sancti Martini pro tempore evitare et supterfugere et quandoque sub pretextu negociorum dicti monasterii in Romana curia pertractandorum et visitandi limina apostolorum Petri et Pauli ad dictam curiam se transferre et in illa literas exempcionum pro eorum personis per falsi suggestionem impetrare non verentur in animarum suarum periculum et ipsius monasterii ignominiam, perniciosum quoque exemplum et scandalum plurimorum. Quare pro parte dicti Mathei abbatis nobis fuit humiliter supplicatum, ut omnes et singulas, quas ipse super surrepcione et obrepcione literarum exempcionum huiusmodi per dictos abbates inferiores et monachos per falsi suggestionem, ut prefatur, impetratarum contra dictos abbates inferiores et monachos tam coniunctim quam divisim novere intendit, causas aliquibus probis viris in partibus illis committere ipsasque literas per falsi suggestionem huiusmodi impetratas, surrepticias et obrepticias fore declarari mandare aliasque sibi in premissis oportune providere de benignitate apostolica dignaremur. Nos igitur huiusmodi supplicacionibus inclinati, fraternitati vestre per apostolica scripta mandamus, quatenus vos, vel duo, aut unus vestrum vocatis dictis abbatibus inferioribus et monachis aliisque, qui fuerint evocandi, causam audiatis et auditis hinc inde propositis, quod iustum fuerit, appellacione remota decernatis, facientes, quod decreveritis, per censuram ecclesiasticam firmiter observare. Testes autem, qui fuerint nominati, si si gracia, odio vel timore subtraxerint, censura simili, apellacione cessante, compellatis veritati testimonium perhibere. Non obstantibus felicis recordacionis Bonifacii pape VIII. predecessoris nostri illa presertim, qua inter alia cavetur, ne quis extra suam civitatem vel dioecesim, nisi in certis exceptis casibus et in illis ultra unam dietam a fine sue dioecesis ad iudicium evocetur, seu ne iudices ab eadem sede deputati extra civitatem vel diocesim, in quibus deputati fuerint contra quoscunque procedere aut alii vel aliis vices suas committere presumant et de duabus dietis in concilio generali edita, dumodo (!) ultra tres dietas aliquis autoritate presencium non trahatur et aliis apostolicis constitucionibus contrariis quibuscunque, aut si eisdem abbatibus inferioribus et monachis, vel quibusvis aliis communiter vel divisim ab eadem sit sede indultum, quod interdici, suspendi vel excommunicari seu extra vel ultra certa loca adiudicium trahi non possint per literas apostolicas non facientes plenam et expressam ac de verbo ad verbum de indulto huiusmodi mencionem. Datum Rome apud Sanctum Petrum anno incarnacionis Domini millesimo quingentesimo nono, septimo Kal. Apriles, pontificatus nostri anno sexto. [1509. márc. 26.]