CXI.

ravia, et Hungarorum opera sua factae Benedicto VII. perscribit,

palliumque archicpiscopale expetit. 974.

Ordinis ac nominis carismatis praerogato sanctae Romanae sedis vniuersalis Benedicto pontifici Pilgrimus, sanctae Laureacensis ecclesiae humilis seruitor fidelitatem precum denotumque seruitium. Notum fieri digne- tur vobis, summe sacerdotum praesul, quod super оптe aiumi mei deside- rium nunc delectarer, et apostolorum visitare Hinina, vestraque optabili perfrui licentia, et ea a facie ad faciem, quae Iitteris et internunciorum committo indiciis, sanctissimae paternitati vestrae coram rationari, nisi quod a neophyta Vngarorum gente huc ire perhibeor, apud quam foedere pacto, sub occasione pacis, lid u �? i a in sumsimus operam exercere praedicationis. Cuius enim terror gentis ex longo tempore etiam aliarum prouinciarum praedicatoribus meae dioecesis hactenus aditum clausit, ad quas nihilominus praesentis oportunitas temporis ire me vocauit. Quibus Deus omnipotens, quoniam solita sua pietate semper dispersa congregat, aperire dignatus est ianuam cordis sui diu clausam, vt discisso velamine duritiae suae de- positaque ferina crudelitate leni iugo Domini colla submit tau t. A qua ergo praefata Vngarorum gente mullis precibus ipse inuitabar venire, aut mis- sos meos in opus euangelii illuc dirigere. Ad quos dum transmitterem satis idoneos viros ex monachis, canonicosque presbiteros, atque de sin gulis ecclesiasticis gradibus clericos, et vita omnique conuersatione illorum sic ordinata, quem ad modum in gestis Anglorum didici; tantum d i nina gratia fructum statim m!nistrauU, vt ex eisdem nobilioribus Vngaris vtriusque

12

90

sexus catholica fide imbutos, atque sacro lauacro abluios circa quinque millia Christo lucrarentur. Christianl autem, quorum maior pars populi est, qui ex omni parte mundi ¡Hue tracti sunt captiui, quibus numquam soboles suas licuit nisi furtiue Domino consecrare, modo certatim nullo obstante timore offerunt eos baptizare, gratulantur omnes tamquam de pe- regrinatione sua in patriam reducti, quod christiano more oratoria audent construere, et licentia percepta linguam liga tam in laudem Salua to ris praesumunt soluere. Ipsi enim barban mira omnipotentis Dei operante clementia, quorum licet adhuc gentilitate sint quidam detenti, nullum tamen ex illorum subditis vetant baptizan, nec sacerdotibus inhibent quocunque proficisci. Sed ita concordes sunt pagani cum christianis, tantamque ad inuicem habent familiaritatem, vt illic videatur Isaiae prophetae impleri: Lu pus et agnus pascuntur simul. Leo et bos comedent palea. Factum est ergo, vt paene cuncta Vngarorum natio sit prona ad percipiendum fidem sanc- tam ; sed et aliae Schlauorum prouinciae ad credendum promtae. Et est ibi messis quidem multa, operarii autem pauci. Inde quoque visum est iara ne- cessarium esse, quatenus sanctitas vestra illic iubeat aliquos ordinari epis- copos, quia et quondam Romanorum Gepidarumque tempore proprios VII antistites eadem orientatis Pannonia habuit et Moesia meae sanctae Lauria- censi, cui ego indignus ministro, ecclesiae subiectos; quorum etiam quatuor, vsque dum Vngari regnum Bawariorum inuaserunt, sicut praesenti cognitum est aetati, in Morauia manserunt. Quod nimirum graue et onerosum est mihi, vt tot mei pontifiai pa roclnas solus praedicando circumeam, quibus necessitate, et adiutoris inopia cogor nonnunquam meam subtrahere prae- sentiam. Ecce, dominorum amantissime, huiusmodi ecclesiasticis mancipatus ofliciis detineor, et ne fecissem moram saepe dictae gentis conuersioni, ire et prostemi ad vestra sanctissima vestigia distuli. Legatos autem meos, praesentium scilicet portitores, ad vestram destinaui serenitatem, quos audire qua eso dignetur clementia vestra, et eorum meisque mixtim precibus praebere assensum, quatenus pallium et infulam pontificalem, quod speciale munus honoris ab hac sede tantum dirigitur metropolitanis; quod etiam mei praedecessores a gloriosis huius principalis cathedrae primati- bus accipere soliti erant. 3tihi vero hoc ipsum benigno animo per illos

91

dirigere dignetur, pariterque etiam priuilegia apostolicae auctoritatis eccle- siae meae per eosdem missos meos vestris praesentata sacris obtutibus, more praedecessorum vestrorum roborari supplico et confirman; vt hac apostolica sanctione et benedictione munitus, mihi commissi populi guber- nationem canonice exequi valeam, et vestris in die iudicii rationibus im- putetur, quod in illis finibus ex paganis noua ecclesia Domino lucratnr. Quoniam variae ac peruersae haereticorum sectae timendae sunt, quod saepe contigit deprehendi alios, quibus praesunt, errore suo corrumpere, quos agnitione orthodoxae veritatis debuerant ¡Ilustrare. Vt haec tam pestifera de me amputetur suspicio, solenne symbolum catholicae fidei, quam ipse teneo et doceo, vestro apostolatui profitendum salubre censui. Con fíteor et credo sanctam atque ineflabilem trinitatem, patrem, lilium et spi- ritum sanctum, vnum Deum naturaliter esse. Vnius substantiae, vnius naturae, vnius maiestatis et virtutis, et patrem quid em non genitum, non factum, sed ingenitum profiteor: fons ergo et origo ipse est totius trinitatis. Pater namque ineffabili substantia filium genuit, nec tamen aliud, quam quod ipse est, genuit. Deus Deum, lux lucem; filium quoque de substantia patris sine initio, natum ante secula, nec tamen factum fateor. Igitur non sicut filius a patre, ita pater a filio est; quia non pater a filio, sed filius a patre genera- tionem accepit; filius ergo Deus de patre, pater autem Deus, sed Deus non de filio; si enim pater fuit, semper habuit filium, cuius pater esset Deus, et ob hoc filium de patre natum sine initio confíteor. Spiritum etiam sanctum qui est tertia in trinitate persona, vnum atque aequalem cum Deo patre, ac filio credo esse Deum; vnius substantiae, vnius quoque naturae, nec tamen genitum vel creatum, sed a patre filioque procedentem, amborum esse spi ritum. Nec enim procedit ad sane tili rand am creaturam, sed ab vtriusque procedere monstratur; quia �? ha rita s sanctitas amborum esse cognoscitur, et nec patris tantum, sed similiter patris et filii spiritus Dei. In relatiuis personarum nominibus pater ad filium, filius ad patrem, spiritus ad vtrosque refertnr. Quae cum relatione tres personae dicantur, vna tamen natura, vel substantia praedico, sed vnam substantiam, tres autem personas. Quod enim pater est, non ad alium, sed ad filium, et quod filius est, non ad se, sed ad patrem est; similiter spiritus s. non ad se, sed ad patrem et filium relatiue

12*

92

refertur, in eo, quod spiritus patris et filii praedicatur. In hac ergo saucta trinitate tres personas, vnum Deum confíteor. Ergo non ipsum, qui pater est, dico etiam filium, vol spiritum sanctum; nec ipsum filium patrem, aut spi ritum s. fateor; vel eum, qui est spiritus s., pat rem, vel filium dicere valeo, sed quod pater est, hoc (ilium esse, hoc esse spiritum s. sine ambiguitate pronuncio. Personas enim distinguo, non naturam deitatis separo. Tres ergo illas vnius atque inseparabilis naturae personas, sicut non confundo, ita separabiles nullatenus praedico. Cum nulla ante aliam, nulla post aliam, nulla sine alia vel extitisse, vel quidpiam operasse aliquando cre- datur, inseparabiles enim inueniuntur, in eoque sunt et in eoque faciunt. Habet enim pater aeternitatem sine natiuitate, filius aeternitatem cum nati- uitate, spiritus vero sanctus aeternitatem processionis a patre et filio sine natiuitate. De his ergo tribus personis sola filii persona hominem verum, sine peccato pro liberatione generis humant ex Maria virgine nouo ordine nouaque natiuitate sumsit; nouo ordine: quia inuisibilis in diuinitate, visibilis monstratur in carne ; noua autem natiuitate est genitus, quia incorrupta vir- ginitas et virilem coitum nesciuit, et foecunditate per spiritum s. carnis ma- teriam ministrauit. Dei enim filius non personam hominis accepit, sed na turam; naturam enim nostram in vnitatem suae personae assumsit; et idcirco filius Dei et filius hominis, vnus est Christus. In eo enim, quod filius est Dei, aequalis est patri, et in eo quod filius est hominis, minor est patre. Qui etiam ex quo homo est, pro delictis nostris passionem sustinuit mortique additus est cruci, veram carnis mortem accepit. Tertia quoque die virtute propria suscitatus de sepulchro. Hoc ergo exemplo capitis nostri in hac carne, qua nunc sum et moueor, resurrecturum me credo. Idem autem Do- minus ac Saluator noster, peracto resurrectionis suae triumpho, paternam sedem repetiit, a qua per diuinitatem numquam recessit. Inde in finem se- culorum venturus iudicabit viuos et mortuos, reddetque singulis, prout gessit quisque in corpore siue bonum, siue malum. Ecclesiam sane catholicam pre- tio sui sanguinis redemtam cum eo credo in perpetuo regnaturam. Credo et confíteor vnum baptisma in remissionem peccatorum. Hanc ergo fidem professionis meae inuiolatam me retinere, et ab ea nunquam deuiare promitto. Qualiter ergo ex praelibata fide idiotas erudire debeam, et ipse in suscepta

93

nouitiorum ecclesia conuersari, rescripto paternitatis vestrae cautus flagiio, vt merear edoceri. Memet ipsum enim iterum iterumque sanctitatis vestrae lidei ac precibus submisse commendo. Dignam autem vestrae sublimitatis memoriam, quam tota per orbem frequentat ecclesia, ego cum omnibus mihi subditis votis et orationibus celebrare non desisto. Quidquid etiam líuiuani seruitii, quod vestram deceat magnitudinem, ex me conferri possit, totum et ex toto pro libitu voluntatis vestrae liberaliter expendere, pater dilectissirae, satago.

Lud ewig I. �?. П. 365. — Hansiz I. 211. — Fcjér I. 260.

cxir.

Benedictus papa VII. conversis Hungaris et Moravis Pilgrimum, Pataviensem

archiepiscopum, in Pannonia et Moesia, quarum provinciae sunt Avaria

et Moravia, vicarium constituit, pallioquc condecorat. 975.

Dilectissimis nobis in Christo filiis, Hrodberto, Moguntinae ecclesiae, et Diotrico, sanctae Treuerensis ecclesiae, atque Adalberto, sanctae Magdebur- gensis ecclesiae, parique modo Gereoni, Coloniensis ecclesiae, atqueFriderico, sanctae Juuauensis ecclesiae, sed et Adalgago, sanctae Bremensis ecclesiae, archiepiscopis; pariterque domino Ottoni, gloriosissimo imperatori augusto, atque nepoti suo Henrico, praecellentissimo duci Bauariorum, ceterisque omni bus episcopis et abbatibus, ducibus, atque comitibus Galliae atque Germaniae, Benedictus, diuina gratia praeditus apostolicae sedis pontifex, seruus seruorum Dei, in Domino salutem. Oportet iustis supplicationum petitionibus nos semper faciles et humiles exhibere ; et praecipue cum fraternis religiosorum consacer- dotum precibus solicitamur; qui passim ab omni mundi termino tenorem et regu- lam atque proprii ofRcii vigorem ab hac uniuersali sancta Romana eccle- sia, eiusque sortiuntur ministro, vicario scilicet beat i Petri, principia apo- stolorum; cuius quamuis indigni, eiusdem tamen gratia et dono potestati successimus et ordinij cui voce dominica dicitur: Tu es Petrus, et super haue petram aedificabo ecclesiam meam. Quapropter dignum aestimaulmus

94

assensum praebere congruis postulationibus reuerentissimi archiepiscopi, quas per probabiles personas nobis intimauit, responsalium suorum duorum presbiterorum : quatenus sibi pallium, et metropolitanum honorem cathedrae suae, sanctae Laureacensi ecclesiae, restitueremus, confinio Yngarorum adiacenti; quod omnia nos eidem ecclesiae debere testantur antiquissima secum apportata priuilegiorum testimonia. In quibus enim continebantur, quod aetate pontilicatus beati Symachi, huius almae sedis apostolici prae- sulis, praefata sancta Lauriacensis habetur ecclesia metropolitana; et in quan tum tam exinde, quam etiam de passionibus beatorum martyrum, qui illic plures in tempore persecutionis pro fide Christi varus sunt tormentis mulctati, collige- re possumus, ex omnibus ecclesiarum dioecesibus Pannoniae hac antiquitate et archiepiscopii dignitate esse primitiua creditur: quae iam multis retroactis seculis et vicinorum frequenti populatione barbarorum deserta, et in soli- tudinem redacta, nullum Christianae professionis habitatorem meminit; vsque dum invictissimus augustus et pater gratiae, genitor quippe pii impera- toris nostri, quem adhuc superesse, et diu dominari mundus exoptat, bellico trophaeo eorum vires retudit. Nunc autem quamobrem votis exultantibus in laUdem omnipotentis Dei erumpimus, non solum saepe dicta sancta Laureacensis ecclesia hostium cessante terrore cum accolis suis pace ac tranquillitate potitur verum etiam ipsi dudum inimici illum, quem persecuti sunt, more gentili iamiam Christum baptizati profitentur, et sacerdotes modo habere desiderant, а�? prout rudes scire poterunt, venerantur; et ecclesias quasdam in sua terra, quas patres incendio dederunt, posteri restaurare videntur. Haec ergo suadente ratione, quod praenominati sanctae Laurea censis ecclesiae archiepiscopi postulalio antiqua apostolica auctoritate com- mentatur, et praeterea, quod iustum esset, pariter etiam vtile visum est, vt ad fructificandas Deo gentes ex nouitiis cultoribus fidei Vngrorum atque Marauorum, siue etiam aliis mullís prouinciis Sclauorum, suae parochiae finitimis, illic ordinatis episcopis, secundum quod antiquitus dispositi erant, eius hunc constitueremus archiepiscopum. Quoniam autem Salisburgensis metropolis abusa est subiectione sanctae Laureacensis ecclesiae pontificii, obliterata et attenuata sua dignitate ex deuaslatione barbarorum, quam propterea perceptis apostolicis priuilegiis nequaquam patimur priuari; cum

95

et priora sint Salisburgensibus, et ideo auctoritatiua, vel auctorabiliora: quae conditio testimonii etiam apud secularia iudicia viget et praevalet. Nos vero in huiusmodi constitutionibus omnem calumniam atque contentionis occasionem Domino adiuuante facile propulsamus, ambabus parochiis ab inuicem certis limitibus sequestratis, et tamen apostolicis sanctionibus vbi- que stabilitis : quas nostrum est semper defendere, et secundum euangelicam sententiam nihil ex eis soluere, sed adimplere. Vnde ergo auctoritate ac potestate beati Petri, principis apostolorum, atque exemplo beatorum ponti- ficum, scilicet praedecessorum nostrorum, eandem sanctam Laureacensem ecclesiam eiusque rectores iam archiepiscopos, amodo perpetim ab omni Salzburgensis ecclesiae praesulum subiectione ac ditione absoluimus, et ho nore metropolitano sublimamus. Et sicut modernis temporibus sanctae memoriae Agapitus papa terminos earumdem parochiarum ab inuicem distin- xit, sic et ¡psi dilïïnimus: ita quoque, vt sancta Salzburgensis ecclesia superioris Pannoniae episcopos habeat suflraganeos, quibus vsque huc sui pontifices praeesse videbantur, cum tanta talique dioecesi, quali hactenus in inferiori vsi sunt Pannonia. Sancta autem Laureacensis ecclesia in inferioris Pannoniae, ac Moesiae regiones, guarum prouinciae sunt Auaria atque Morauia, in quibus septem episcoporum parochiae antiquis tempo ribus continebantur, suique antistites archiepiscopalem deinceps habeant potestatem, cum tanta talique dioecesi, quali hactenus in superiori vsi sunt Pannonia. Quibus vtique iam praeceptis insuper iniungimus, vt iuxta beati Gregorii decretum, Anglorum archiepiscopis directum, alter illorum, qui prior sit in ordinatione tempore ipse etiam, quod viuat, prioratum teneat et in ordine. Penitus enim determinatis vtriusque ecclesiae dioecesibus, omnique excelsa altercandi occasione, canonica sub districtione interdicimus vt neuter earumdem ecclesiarum archiepiscopus inuadere alterius parochiam praesumat, vel quibuscunque iurgiis aut disceptationibus super diffinitis a nobis modo rebus, alter alterum solicitare audeat. His igitur sedatis vene- rabilem confratrem nostrum Pilgrimum sedi sanctae Laureacensis ecclesiae inthronizauimus, palliumque ei secundum antiquum eiusdem ecclesiae vsum direximus; atque in prouinciis Auariae, regionum quoque inferioris Pannoniae, siue Moesiae, et in contiguis sibi Schlauorum nationibus circumquaque manen-

9ff

т— ■ --■■■

tium, nostram apostolicam auctoritatem et vicem exercere committimus et delegamus: quatenus illic more antecessorum suorum, sanctae Laureacen- sis ecclesiae archiepiscoporum, habeat potestatem presbiteros ét episcopos' ordinare atque constituere, et ex praedictis gentibus sua sancta praedica- tione parare Domino plebem perfectam.

Hansiz I. 213. — Goldast iñ append. 19. — Fejér I. 266.

СХШ.

Willegisus, archiepiscopus Moguntinus, auctoritate Ottonis imperatoris ad-

stipulantibus assessoribus suis episcopis Spirensi, Wormatiensi, Pragensi

et 3Ioraviensi Gozmarum ob officio et beneficio deponit. Actum Moguntiae,

dt. IV. Kaleiíd. Maß, 976.

In nomine patris et filii et spiritus sancti. Ego Willegisvs, Mogun- tiacensis archiepiscopus. ,Si peccata gravioris culpe graviori vltione puni- untur; ex hoc nimirum sanctorum caitonum auctoritas in suo rigore perma- nebit, et sancta Dei ecclesia in nomine Domini congregata liberius ab incursione malignantium continua pace gaudebit. Notum facimus ergo uni- versis presentibus et futuris Christi fidelibus; quod postquam Herwardvs, domini nostri Ottonis serenissimi imperatoris notarius, et ecclesie, que est in Ascafenburg, dydascalus in metropoli Mogimtiaca ius scolares canonicos apud se in domo retinendi sine exceptione optinuit; Alemarvs, dicti dydas- cali secundarius, auctoritate ipsius et mandato, quendam scolarem canonicum, fratruelem Gozmari cantoris, in domum suam vocavit; sed dictus cantor, impatientie sue motu exagitatus, dictum Alemarum insecutus est, et dum ip- sum attramentali tabula, quam de manu pueri traxit, ferire \roluisset, pner trepide intercurrens, ictum in cerebro excepit, et exspiravit. Custos quoque, pater dicti cantoris et quam plures clerici eorum consanguinei cum laicis ad eos pertinentibus fugientem Alemarum furore detestabili in turribus ecclesie ad occidendum obsederunt; quem Meingotvs comes divinitus sequenti die superveniens libera vit; et milites pro honore Dei et nostro quasi vir eccle

97

siasticus captivavit, et omnia bona eorum nobis publicavit. Gloriosissimus ergo imperator Otto, audiens tantum flagitium perpetratum, Herwardum di- dascalum ad dominum papam cum eodem negotio transmisit; qui nobis sua precepit auctoritate, vt novo morbo nova remedia, et posteris memorabilia quereremus. Quapropter auctoritate ipsius, astipulantibus quoque assesso- ribus nostris venerabilibus episcopis, Spirensi, Wormatiensi, Pragemi, Moraviensi, pro manifesto parricidio Gozmarum ab officio et beneficio de- posuimus, et tonsoratum cenobio, quod est Nuenstat, ad penitentiam trans- misimus. In signum quoque omnibus ecclesiis nostris, et ecclesiarum per- sonis, presentibus et futuris, cantorie baculum et infulam detraximus, et eam dignitate prioratus exauctoravimus. Pro interventu quoque supradi- ctorum episcoporum tocius ecclesie 3Ioguntiace cognationi, que tanti mali causa fuerat, stipem ecclesiasticam reliquimus, et infímo loco et perpetuo silentio punivimus. Prohibuimus autem, ne in ecclesia Ascafaburgensi de una cognatione plures quam tres assumantur, nisi post sextum gradum. Filius cum patre non canonizetur. Si vero propter ignorantiain. vel obli- vionem huius institutionis nostre aliter factum fuerit, postquam presens scriptum in ecclesia 3Ioguntiaca recitetur; ex tunc, qui post tres assumpti sunt, vel cedant, vel voce careant. Pro tollendis quoque in perpetuum similium contentionum occasionibus, tum pro mandato domini pape et invi- ctissimi domini imperatoris, tum pro supplici petitione devoti nostri Her- wardi notarii atque dydascali, iura scolastica, partim nostra episcopali auctoritate, partim ex ecclesie Moguntiensis laudabili consuetudine, ad hono rem Dei in Ascafaburgensi ecclesia dydascalo omni evo servanda, privi- legiata reliquimus. Quoniam ergo scolares non solum in locis Deo con- secratis, sed et in aliis quibuscumque locis, in doctrinam, disciplinam, atque timore proficere debout; scolares canonici a magistro de prebendis suis victum et vestitum accipiant. Cappam, pelles, et pellicium de ovibus, caligas et sutulares magister tantum dabit. Si puer parentes, vel substan- tiam non habuerit, unde alia ei provideantur, abbas, exceptis denariis ad vestitum pertinentibus, magistro singulis annis quinque solidos addat. Simi liter et canonico capituli, si depauperatur preter suam negligentiam, decem solidos dabit. Dydascalus, Cetiam adiutori suo si fuerit bone fame, et

13

98

canonicis religiosis) eos commonendi habeat potestatem. Nullus scolaris, qui non est canonicus. preter assensum magistri scolas ingredi presumat. Pauperes humiles provisoribus carentes diligenter instruantur. Omnes ad disciplinam summopere informentur. In archidiaconatu Ascafaburgensi nulli sine licentia magistri scolares instruant, neque monachi, nisi eorum habi- tum induant. Hospites quoque, sive in civitate maneant, sive pertranseant, si subdiaconi sunt, vel infra ad iurisdictionem magistri pertineant. Si vero diaconi sunt, decano respondeant. In scolis vero, in choro, seu in quocunque loco nullus invito magistro ad correptionem scolarium manum extendat; nisi cantor, dum cant um hesternum recitant, eos corripiat. De- functo decano magister vice episcopi, vel abbatis in ecclesia faciat, quod decanus faciebat. Si decanus ad sua negotia perrexirit, magister vicera eius suppleat, excepto quod causas iudicialiter tractandas non suscipiat. In omni loco fratres decano et magistro assurgant, et omnem reverentiam exhibeant. Preterea in choro, capitulo, monasterio, conventu eis inclinia non subtrahant. In sacerdotali, diaconali, subdiaconali officio dydascalus, si vult, tantum in summis festis in ecclesia serviat. In Testis et profestis noctibus magister, si presens fuerit, cum senioribus nonam, vel terciam lectionem legat. Nulla electio, nullum negotium sine assensu magistri in ecclesia promoveatur, nisi decanus causas conquerentium tractet; vel nisi fratres suos claustraliter emendet. Si vero magister aniiuam licentiam accepit, et prius in contradictione al¡cuius negotii eius vox audita non fuit; ecclesia, quod utile et honestum sibi fuerit visum, faciat in Domino. Ad ho norem Dei et ecclesie ad Studium proficiscendi, duobus vel tribus annis, vel amplius si oportuerit, cum integritate stipendiorum, dydascalo ab episcopo et abbate licentia nullatenus est deneganda. He�? omnia ad honorem Dei, et ad perpetuam pacem Ascafaburgensis ecclesie in nomine patris et filii et spiritus sancti auctoritate episcopali et ofTicii nostri potestate, bannoque episcopali, tam invariabilite!' atque immutabiliter statuimus, et sigilli nostri impressione signavimus; ut quotiens aliquis inposterum contra hoc facere presumpserit, bannum episcopo, consuetam pecuniam dydascalo, pro his, que ad ipsum pertinent, componat; et ecclesia canonica eum pena districtius corrigere nullatenus ommittat, ut iterum omnia iuxta pristinam institu

99

tionem intemerata permaneant. Data IUI. Kalendas Maii, anno dominico iucarnationis DCCCCLXXVI. Actum 3Ioguntie in nomine Domini. Amen.

G u il �? и и s Codex diplom. Mogunt. T. 352.