Cum secundum apostolum debeamus diem messionis extreme misericordie operibus prevenire, ut pro transsitoriis heredes fieri mereamur patrie perma- nentis, innotescat presentibus et futuris, quod ego C(onradus) miseratione di- vina dux Mazovie et Cuiavie cum communi consensu et unanimi voluntate filiorum meorum, videlicet B(oleslai) ducis Mazovie, K(asimiri) ducis Quyavie necnon aliorum duorum S(emowiti) et Z(emomisli) iuniorum pro nostrarum remedio animarum conferimus et donamus magistro B(runoni)1 et fratribus suis ordinis militum Christi domus quondam Dobrinensis castrum Drochicin et totum territorium, quod ex eadem parte castri continetur a medietate fluminum Bug et Nur usque ad metas Ruthenorum salvo iure ecclesie Mazoviensis et nobilium, si quid in predictis fluminibus hactenus habuerunt, cum omni districtu et honore, castoribus, fluminibus, lacubus, saltubus, theloneo in ipso Drochicin de navibus sive de curribus et cum omni iure, quod supradictum castrum noscitur hactenus habuisse, iure hereditario perpetuo possidendum, ut Christo sub ordinis sui debito militantes ab instantia paganorum defendant populum christianum. Idem vero B(runo), videlicet magister ordinis antedicti, cum fratribus nobis et nostris filiis promiserunt precipue duci Mazovie ius patronatus fideliter observare, prefatam quoque terram, scilicet Mazoviam, una nobiscum defendere suorum auxilio subditorum contra quoslibet invasores, exceptis hereticis et Pru- thenis seu cuiuslibet christiane fidei inimicis, quos tenentur personaliter im- pugnare. Nos etiam vice versa prenominatam terram scilicet Drochicin contra invasores promisimus fideliter defensare. Promiserunt insuper prelibati fratres neminem potentium in nostrum preiudicium ei gravamen in Drochicensi terri- torio collocare neque super eiusdem translatione vel vendicione, commutatione

vel donatione seu cuiuslibet alienationis specie tractare sine nostro consilio et consensu., Ad hec etiam promiserunt homines nostros populares servilis seu libere conditionis nec per se nec per alios aliquatenus avocare, etiam, si ad ipsos sponte transierint, nullatenus retinere. Nos quoque promittimus fratribus antedictis, ut ipsorum cives et omnes habitatores territorii sepefati necnon ad ipsos, ut cum eis maneant, transeuntes per terras nostras et nostrorum filiorum ab omni exactione thelonei et aliorum iurium sint inmunes, et nisi iusto in- pedimento prohibente magister ordinis vel ipsius loco alius constitutus per nos pro communi terre nostre vel ipsorum consilio evocatus accedere perso- naliter non recuset. Quicumque igitur principum seu potentium aliorum huic donationi nostre facto vel consilio voluerit contraire, indignacionem dei et beate virginis Marie necnon omnium electorum eius habiturus cum Dathan et Abiron accipiat porcionem. Actum anno gratie m° cc° xxx vii viii idus marcii littera dominicali D in Gambin.

Originale in charta pergamena, cx qua nunc tantum pendent secundum et tertium si- gilla, cx Berolinensi archivo secretiori Regimontum in archivum regium venit 1865. Par- tem edidit Voigt Geschichte Preufsens II, 277. 1. II. V. Cf. Lisch Der preufsische Orden

der Ritter von Dobrin in Mecklenburg in Jahrbuchcr des Vereins fur mecklenburgische Geschichte und Altcrthumskunde. Schwerin 1849. XIV, 17. Quamvis. Gregorius IX 1235 april. 19 (v. bul- lam Iustis petcntium, Perusii xiii kal. maii p. n. a. 9 ap. Voigt in Beitrage zur Kunde Preufsens. Konigsberg 1822. V, 495) unionem Dobrinensis ct Theutonici ordinum confirmaverit, tamen non omnes illius equites hunc * intraverunt. 1240 iunii 28 in Magnopoli Iohannes dominus Magno- polensis confirmat monasterio Campo Solis a „ militibus Christi Prucie" emtam curiam Tscelin. Praesentes nominantur inter testcs: „fr»ter Rauen, Wedeghe, Conradus de Sture, Fredericus de Lubowe, Reinhardus de Lu, Olricus do Lu, Iohanncs, lleidenricus, Hermannus, Heinricna de Lu, milites Christi". Quarum plurimos Megalopolitanos esse Lisch probat L c. 18.