VI.

Äanctissimo patri domino suo domino Gregorio sacrosanctae Romanae sedis summo Pontifici B. Dei gratia Episcopus Olomucensis reverentiam devotaque pedum oscula beato- rum. Sanctitatis Vestrae literas et mandatum, quod continebant, reverenter, ut decuit, suscepimus, et devote et si non exacta, tamen ea, qua potuimus, juxta conditionem temporis sumus illud diligentia executi. Quia vero in missione literarum, quas vobis rescripsimus, tardasse videmur, supplicamus humiliter et devote, quatenus Sanctitatis Vestrae dementia nos in hoc excusatos habere dignetur. Receptis enim literis vestris ad exequendum id, quod continebant, nulla prius propter diram guerrae commotionem inter Serenissimum dominum nostrum regem Bohemorum Illustrissimum et dominum Hungariae regem nobis obtulit se facultas. In his etiam, ,quod Sanctitati Vestrae sub spe fiduciae scripsimus, provida et cir- cumspecta discretio Vestra nobis, quod necessarium arbitramur, valde cavere dignetur. Datum XVn. Cal. Januarii. (1273.)

Quoniam dies ntali sunt, ad instantis temporis malitiam redimendam, immo potius propulsandam, vestra providentia sanctitatis indixit concilium, ut communi consilio malis communibus occurratur; inter caetera mandans nobis, quatenus ea, quae in regno Aleman- niae, et partibus convicinis, prout facultas aderit, sive in clero cujuscunque religionis aut status, vel in reliquo populo Christiano utriusque sexus, sive in infidelibus cujuscumque sectae, vel ritus' conversantibus inter eos, quatenus per illos Christiana religio infici potest, seu quomodolibet fermentari, correctionis remedio indigere videntur; per nos aut alios viros ad hoc idoneos, non quidem per testes juratos seu alios ordinaria inquisitione, sed alia in- vestigatione, quae per familiares collationes et alios diversos indagandi modos cum religiosis et aliis execrantibus maxime vitia, colentibusque virtutes haberi poterit; diligenter exqui- rentes ea sigillatim, distincte et aperte conscripta; nec non et consilia de remediis adhi- bendis ad correctionem et reformationem illorum sub sigillo nostro per aliquos fideles nuntios ad praesentiam vestram mittamus, in missione hujusmodi tempus ipsius praeveniendo concilii

365

per sex menses, ut interim haberi possit competens discussio, et plena deliberatio ad oppor- tuna exquirenda, ut decet, antidota circa illa per approbationem ejusmodi concilii adhibenda; volentes nos omni cautela et diligentia providere, ut ad investigationem praedictorum taliter procedatur, quod nulli per hoc irrogari possit infamia, nec adversus aliquem proinde scan- dalum suscitari. Quod quidem intelligimus de personis specialibus, non in genere: praesertim cum mandaveritis in clero cujuscunque religionis, aut status in regno Alemanniae et par- tibus convicinis, sive in reliquo populo Christiano utriusque sexus fieri hoc debere.

Nos igitur in his vestro parentes mau da tn, immo secundum opinionem vestram procedere intendentes in his, quae per experientiam didicimus, quod scimus loquimur, et quod vidimus protestamur: quoniam, secundum Apostolum, periculosa tempora jam venerunt, in quibus homines se ipsos amantes praeponunt com modo reipublicae rem privatam: unde non solum in regno Alemanniae, sed ubique haec pestis tantum invaluit, quod, quantum est in hominibus sive spiritualibus, sive secularibus, horrentes juga superiorum in Regum electionibus, et etiam praelatorum, aut tales eligunt, quos eis subesse potius oporteat, quam praeesse, aut in diversos dividunt vota sua: duabus forsan de causis, ut plus emungant a pluribus quam ab uno; aut ideo, si voluerit unus procedere per rigorem justitiae contra ipsos, per alium defendantur. Ecce, pater et domine reverende, exemplum hujusmodi coram vestris oculis et nostris, jam praeteritum et jam instans: praeteritum in electione Regis Hispaniae et comitis Richardi; et nunc Regis Hispaniae et comitis Rudolphi.

Hoc ideo vobis scribimus, quia in litera prima, quam de concilio scripsistis super uno principali articulo celebrando, qualiter subveniatur terrae sanctae, eadem subventio jam debilitata videatur, cum Imperii turbatio penitus turbet eam. Cujus reformationis concilii credimus, esse summam, quod talis, si fieri posset, per vestrum consilium haberetur Impe rator, consilio concilii adjuvante, qui potenter ordinata pace in mundo posset esse hujus executor negotii propria in persona.

Terrae (sie) domine reverende, si audemus dicere, videtur, quod tam spirituales quam seculares Imperatoris potentiam jam abhorrent. Volunt quidem per spiritum sanctum (spiritus sancti) benignitatem. Imperatorem habere, et per unigenitam Sapientiam Dei Patris, Imperatorem eligere sapientem; sed quasi personam tertiam abnegantes potentiam ipsam horrent; cum tamen velle et scire nihil valeant sine posse: et nihil magis expediens vi deatur quam unius potentia, etiamsi aliquantulum malignari vellet, malignitatem aliorum nihilominus compescendo, toleraretur, quam si sine compescente insolescerent universi. Illius saltem malignitate(m) mors deleret unius, plurium insolentiam de facili delere non posset, cum jam in consuetudinem devenisset. Haec de regno Alemanniae sufficiant: quamvis in eis exprimendis nos diminutos potius quam superfluos reputemus.

Confinia vero regni circa terminos nostros haec sunt: Ungaria, Russia, Lituania et Prussia. Haec vero sunt pericula a regno Ungariae Christianitatis imminentia: primum quod in ipso regno Cumani manutenentur, qui non solum alienigenis, sed etiam ipsius regni in- colis atrociter sunt infesti, et modo apud alios minus solito praeliandi, infantibus et senibus non parcentes, juvenes et juvenculas captivatos in sui ritus malitiae deducunt consuetudi

366

nem: ita quod potentiam suam taliter jam multiplicaverunt per eosdem, quod ipsi Ungariae certum ex hoc imminet. periculum et jactura, et terris etiam convicinis.

Item in eodem regno manifeste haeretici et schismatici confoventur terrarum pro- fugi aliarum. Ecce ipsa regina Ungariae est Cumana, proximi parentes ejus gentiles sunt, et fuerunt: duae filiae Regis Ungariae Rhutenis, qui sunt schismatici, desponsae fuerunt: soror juvenis hujus regis .... est tradita Ecclesiae inimico: Rhuteni sunt schismatici et Tartarorum nihilominus servitores: Lethircani (Lithuani) et Utheni (Prutheni) velut gentiles plures episcopatus Poloniae jam penitus deleverunt: isti sunt parietes proximi nobis, in quibus cum ardeat, rem nostram agi sine dubio jam videmus.

Ut ergo de principibus Theutoniae taceamus, qui adeo inter se sunt divisi, ut superiorem habere non Intendant, quod desolationem et destructionem suae terrae unus ab altero expectare videtur; unde ad Christianitatem in nostris partibus defendendam, vel ad damna transmaritimarum partium propulsanda inhabiles sunt omnino; soli regno Boemiae imminere videtur in partibus nostris defensio fidei Christianae. Certe per has terras fuit introitus Tartarorum et iterum expectatur, nisi vestra paterna providentia cavere voluerit periculis jam vicinis, sic studens in acquisitione Terrae sanctae, quod non relinquat in pe- riculo terras istas: volentes vitare Charybdim, in Scyllam utique incideremus. De clero non scribimus ita vobis, quod in Ulis quidem, quae sunt de vita et honestate eorum, satis in aliis conciliis est provisum. De quibusdam vero emergentibus in terris nostris et nobis vicinis, nescimus autem, si sint generalia apud omnes, credimus ita esse, quod quoad paucitatem beneficiorum, et eorum tenuitatem, nimietas est eorum, qui gaudere volunt pri- vilegio clericali: ex quo nobis, qui praelati simus, maxima perplexio consuevit oriri. Cum enim talibus provideri non possit, coguntur mendicare in opprobrium ordinis clericalis: vel, quod verius est, nolentes fodere, artes mechanicas nescientes, quarum commercio vitam ducant, ad furta, latrocinia et sacrilegia convertuntur, et in talibus comprehensi, quandoque traduntur episcopis; quorum tandem carcerem evadentes, perseverantes tamen malitia in consueta, iterum deprehensi suppliciis deputantur manibus judicantium, et consentientium in- quinatis: adeo ut multitudinem effraenatam propter hoc accidat aliquando denuntiari excom- municationis vinculum incidisse, propter quod inter praelatos et laicos frequenter scandalum suscitatur.

Placeat ergo Sanctitati vestrae, ex quo tanta est distantia episcoporum in partibus nostris, quod de facili ad degradationem talium convenire non possint in talibus casibus, ubi incorrigibiles inveniuntur clerici, primo, secundo, et tertio in factis enormibus deprehensi, valeat episcopus sine convocatione episcoporum, eos solus in sua solemni synodo appro- bante ipsa synodo degradare; vel aliter propter multitudinem ipsos clericos capientium sine difflcili accessu curiae Romanae ipsis laicis vestra studeat paternitas in absolutionis beneficio providere. Sunt alia vero, in quibus clerum et ecclesias seculares conventuales, seu paro- chiales adeo contingit offendi, quod sedem Apostolicam ab hujusmodi filiabus jam non oporteat exspectare quod crescant: cum eas quotidie in rebus et juribus minui, et decrescere videamus. llla enim ostensio, quae per Dominum' in Evangelio, et per Moysen in veteri

367

testamento leprosorum sacerdotibus debebatur, per quam peccantium confessio intelligitur, est de medio sublata: praedicationis verbum, quod eis in commisso sibi populo competebat audiri, contemnitur ab eisdem: ipsas conventuales et parochiales ecclesias in diebus dominicis et festivis non contingit a populo frequentari, et hoc maxime in civitatibus et oppidis, ubi Praedicatores et Minores domicilia sua habent.

Solent enim dicti fratres primo diluculo dicere missas usque ad horam tertiam, non cessando: praeter unam autem, quam dicunt solemniter in conventu, legendo breviter continuant pluras missas: et quoniam gaudent brevitate moderni, populus quaerit potius missas illas, conventualibus et parochialibus ecclesiis praetermissis. Consueverunt etiam dictis missis fratres detinere populum per sermonem, quare ecclesias alias non visitant, ut debe- rent. Consueverunt etiam dare indulgentiam duorum, trium, quatuor, decem plurium annorum in diebus solemnitatum suarum et per octavas earum „de indulgentiis" quas a singulis episcopis colligere consueverunt. Vidimus 'et quasdam litteras papales, quas habent, indul- gentiarum quotidie centum dierum iis qui visitarunt ecclesias eorundem. In quibus omnibus non solum ecclesiis civitatum ipsarum, sed etiam liminibus sanctorum apostolorum Petri et Pauli et aliorum sanctorum, quae exinde non frequentantur, sicut prius consuetum fuerat, non modicum derogatur. Vobis etiam, pater reverende, et aliis confratribus nostris et co- episcopis, legatis etiam et a latere vestro missis non bene sedere videtur, quod cum in quotidianis praedicationibus vestris et nostris non plus quam quadraginta dies dare consue- verimus, eorum auctoritas excellere nos videtur. Quod ergo restat faciendum, immo nihil aliud fit quotidie, nisi quod nomen fratrum patribus praejudicet, sacerdotibus , videlicet epi scopis, immo Vobis, et pastores a modo dici non debeamus nec oporteat vultum agnoscere pecoris nostri in confessionibus nec pabulum eis praedicationis afferre nec curare infirmum nec consolidare confractum, cum ipsi de his omnibus nobis invitis et irrequisitis se quotidie intromittant, privilegiatos se in eo per sedem apostolicam asserentes. Unde quia non com- municamus vivis, nec etiam communicamus defunctis sive in oblationibus sive in canonica portione. Habent enim dicti fratres in civitatibus quasi omnium hominum sepuHuras. Semen clericorum, quod in testamentis quandoque steterat, nunc a testamentis dinoscitur penitus occidisse, et legata sunt ab eis peilitus relegata. Haec quidem sunt damna, quae clerus sustinet ab eisdem. Exinde autem plura etiam convenientia subsequuntur. Certe cum dominus Beato Petro apostolo simul commiserit jus ligandi atque solvendi, et cum contrariorum esse debeant (sie) ea disciplina miramur, qualiter jus solvendi habere se dicant, cum non ha- beant jus ligandi: nec etiam habere vellent, cum etsi committatur eis etiam ab episcopis, quod aliquem excommunicent, reddunt se difficiles tanquam exemptos; timent enim ex hoc eis displicere, contra quos hoc esset forsitan faciendum. Volunt quidem bibere calicem vini meri, cum tamen plenus sit mixto, et faex ejus non sit exinanita, bibendam illam clericis relinquentes. Videntur enim dicti fratres non curanda curare, cum curam non habeant ani- marum. Utilitatem curae percipiunt et ejus periculum recusantes habere presunt sic sine sollicitudine honorem curae habentes sine onere et sine discriminis propra periculo agno- scentes crimina aliorum. Item auctoritas eorum in confessionibus audiendis poenitentiariorum

368

nostrorum videntur excedere potestatem. Uli enim remittunt ad nos absolutos pro poenitentia injungenda; isti vero absolvunt et injungunt poenitentias sine nobis. Legati a latere missi legationis suae terminos exeuntes Archiepiscopi et Episcopi extra suas dioeceses de absol- vendo et ligando intromittere se non possunt. Fratres vero ad quascunque terras veniunt, injungunt penitentias et absolvunt, excellentes in hac jurisdictione omnes jurisdictiones or- dinarias et etiam delegatas. In his omnibus consilium vires nostras excedit. Sed Vestrum est potius providere, quod et prelatorum et cleri auctoritas conservetur, et nihilominus tamen sanctorum ordinum multitudo maxima valeat sustentari mediam forte viam tenendo inter dominum Innocentium pp. IV. et (IV.) Alexandrum, quorum unus pro clero, alter pro fratribus suas constitutiones dinoscitur edidisse. Quoniam autem injunxistis nobis aliquid consilii nostri in mare magnum discretionis nostrae, praesumimus instillare videlicet, quod a confessionibus audiendis quoad consulendum non arceantur fratres, sed pro absolutionibus et poenitentiis injungendis remittant nihilominus confitentes ad legitimos sacerdotes. Et quamvis fratres alias sint exempti, tamen quoad confessiones audiendum et etiam praedi- candum eligantur ab episcopis tantum, qui ad hoc ab ipsis habiles et idonei judicentur habentibus potestatem eos qui secus presumpserint per censuram ecclesiasticam compescendi et etiam predicationis silentium imponendi perpetuo eis, qui in praedicationibus suis clero detrahere consueverunt. Ne autem, sicut dictum est supra, populus in praedicatione fratrum distrahatur a missis in propriis parochiis audiendis statuere potestis, ut ab ipsis fratribus tantum in parochiis praedicetur, nisi forsan in fratrum festivitatibus dedicationis videlicet et patroni, sub cujus titulo speciali eorum ecclesia est fundata. Videtur etiam quod cum or- dines isti super paupertatem et mendicitatem penitus sunt fundati, nihil propriis manibus laborantes, cum hoc magno sine mundi praejudicio stare non possit, quod, qui non laborat, manducet, et hoc in multitudine nimium effrenata prohibere merito debeatis, et etiam epi scopis, ut prohibeant, potestatem dare, ne conventum accipiant in locis omnibus, ubi placet. Ubi autem hoc fieri possit, debeat, fiat requisita et accepta episcopi voluntate. Item, pater et domine reyerende, discretio vestra sciat, quod etiam ab aliis quibusdam religiosis mona- sterii parochiales ecclesiae sibimet reservatae secularibus clericis, quos praesentant, vix tantum relinquunt, ut taceamus de hospitalitate reservanda, quod sufficere sibi possint. Pre- sentant etiam quandoque religiosos ordinis sui dicentes ex privilegiis sedis Apostolicae hoc eis licere et revocant eos, quando volunt, forte alia non de causa, nisi quod cum eis pro velle suo bona ecclesiae minime partiuntur alias fingentes curas contra ipsos, de quibus eos coram episcopo accusare recusant, asserentes quod non debeant fratres sui ordinis infamare, cum illi tamen episcopo presentati coram ipso velint defendere famam suam. Sciat etiam vestra Paternitas Reverenda, quod excepto Rege Bohemiae, qui solus presentat episcopo ad ecclesias sibi vacantes, in quibus jus obtinet patronatus investiendos clericos, sicut debet, omnes alii in pragensi dioecesi hoc facere contradicunt, et ita ascendunt ad regimen animarum sacerdotis clavibus non acceptis et eos destituunt ipsi laici, quando placet et hoc dominus episcopus Pragensis propter consuetudinem nimis inveteratam et

369

propter multitudinem generaliter contradicentium reformare non poterit, nisi ei vestra auc- toritas sufi'ragetur.

Haec de clero vobis scripsimus, sicut de veritate omnimodo nobis constat.

De populo vero Cbristiano utriusque sexus vobis constare scimus, tanquam ei, qui Leodiensis archidiaconus extitistis, quod in illis et aliis quibusdam partibus Christiani- tatis synodus aliquotiens in anno cum laicis celebrari consuevit, ubi testes synodales ad hoc electi et jurati deponere consueverunt et dicere, quae contra Deum et Religionen! Christianam publice fiunt a laicis illo anno; vel etiam quae arma accusat, contra quam vel purgare se contingit accusatos, vel non purgantes se canonicam secundum terrae consue- tudinem non evadere ultionem. In aliis yero dioecesibus haec fieri non obtinet consuetudo, unde laicorum impuniti maneant excessus, si sint etiam manifesti. Si vero sacerdos tales forsitan voluerit in sua parochia accusare, frequenter ex eo sentit periculum vitae suae. Provideat ergo sanctitas vestra, si placet, ut Christianitatis synodus servetur utique pro conservanda honestate populi Christiani: cum idem deposcat auctoritas evangelica, in qua dicitur: Die Ecclesiae, quod talia Ecclesiae sunt dicenda.

Sunt etiam quidam et quaedam apud nos religiosorum sibi habitum et nomina vendicantes, quos et quae, cum eorum non sit religio per sedem Apostolicam confirmata, sectarum credimus nomine comprehendi, qui passim ut jugum evadant obedientiae, habentes velamen malitiae libertatem, quasi liberius Domino servituri, dominos et dominas habere nolentes; fugientes etiam obedientiam sacerdotum, seu etiam coercitionem conjugii maritalis. et per aliquem ordinem se astringi; foeminae juvenes in statu viduitatis se ponunt, illectae forsitan ab aliquibus, per quos nubere prohibentur, contra Apostolum, qui de talibus ita dicit: Vidua non eligatur nisi sexaginta annorum. Item: Adolescentiores autem viduas devita. Volo autem hujusmodi nubere; istae enim sunt, quae solent circuire domos non solum otiosae sed verbosae; unde et post sathanam saepius convertuntur retrorsum. Certe istae sunt illae religiosae, quae sub nomine honestatis sicut olim contra Barnabam et Paulum, seditiones contra clericos suscitare sueverunt; a quibus etiam in confessionibus fugiunt nec recipiunt Ecclesiastica sacrameuta: et inuentes tacite, quasi Sacramenta in eorum manibus sint polluta. Consilium autem de hujusmodi aliud non damus, nisi quod Apostolus dedisse dignoscitur sicut supra, quod tales nuberent, suam dixit omnimodam voluntatem, vel in approbatis rehgionibus retrudantur.

De infidelibus vero inter nos conversantibus; Deo teste, de haereticis nihil scimus. De Judaeis vero dicimus, quod Christianas habent nutrices, usuras patenter exercent, et eas indigentibus aggravant ultra modum: in tantum, ut infra annum excedant etiam ipsam sortem. Publica exercent officia; telonearii, monetarii fiunt, et cum alias sint infideles, fidem minimam etiam in his servant. Furantes calices, vestes sacras, nec non et libros recipiunt a furibus, et servant; et cum sie acceptos cogantur restituere Christiani, si apud eos for- tassis inveniantur, Judaei eos restituere non coguntur.

In his omnibus, quae Vestrae scripsimus Sanctitati, si diminuti forsan vel superflui invenimur, petimus ut vestra discretio parcat nobis. Voluistis autem ut vobis cum omni

47

370

cautela et diligentia scriberemus: quod sine dubio nobis ipsis necessarium arbitramur, quoniam si litera ista de nomine nostro ad aliorum manus quam ad vestras forsitan per- veniret, scimus quod persecutionis scandalum evadere non possemus.

(Dr. C. Höfler in den Abhandlungen der histor. Classe der k. bayer. Akademie der Wissen schaften IV. B. III. Abtheil. 1846. p. 18—28.)

vn.

Johannes, papa XXI, confirmat monasterto Saarensi dotem a Boökone, comite de Bernegg, assignatam. Dt. Viterbii III. Kalend. Februarii 1277.

«Johannes episcopus seruus seruorum dei. Dilectis filijs . . Abbat i et Conuentui Monasterij de Saar Cisterciensis ordinis Olomucensis diocesis, Salutem et apostolicam be- nediccionem . Cum a nobis petitur quod iustum est et honestum tam uigor equitatis, quam ordo exigit racionis ut id per sollicitudinem oflicij nostri ad debitum perducatur effectum . Exhibita siquidem nobis uestra peticio continebat, quod quondam Boscho Comes Bernicensis et Castellanus Znoemensis Olomucensis diocesis terrena cupiens in celestia commutare, Monasterium uestrum in honorem omnipotentis dei et gloriose uirginis matris eius ac beati Nicolai confessoris de licentia .. diocesani fundauit, et tandem uolens illud congruis dotibus honorare, possessiones, redditus et omnia que in Saar, Bertoldesdorf que Nouawiz aliter nuncupatur, Rorbach dicta Hruschowan, Dobrawoda, et Jama villis cum siluis, agris et pratis que ibidem habebat, necnon terciam partem vini prouenientis sibi de Montiuia in villis suis de Scalicze, Nazeraticze, Puzdram, Zaiechi, Paulowicz vineam quoque suam de Cobals cum duobus laneis ac omnia bona alia ad eum spectancia iuxta Oppauiam Milostiz Pulgs, Bleesse, Cozerow, et de Luch iuxta Brumiensem (?) ac apud Jarzlawiz Krilwiz ne- mus eciam suum in Brazla cum omnibus iuribus et pertinencijs suis, ac alias ius patronatus, quod in Zaiechi Cobile Cozerow et Boberow ecclesijs obtinebat, pro remedio anime sue ac progenitorum suorum de uoluntate et assensu Eufemie uxoris eius ac liberorum suorum Zmilonis Gerhardi et Ägnetis locorum nichilominus in predictis omnibus diocesanorum acce- dente consensu, uobis et dicto Monasterio in dotem et pro dote ipsius liberaliter contulit intuitu pietatis, prout in litteris inde confectis plenius dicitur contineri., Nos itaque uestris supplicacionibus inclinati, quod super hijs pie ac prouide factum est, ratum et firmum ha bentes id auctoritate apostolica confirmamus, et presentis scripti patrocinio communimus. Nulli ergo omnino hominum liceat hanc paginam nostre confirmacionis infringere uel ei ausu temerario contraire. Si quis autem hoc attemptare presumpserit indignacionem omni potentis dei et beatorum Petri et Pauli apostolorum eius se nouerit incursurum. Datum Viterbij III. Kalendas Februarii Pontiiicatus nostri anno Primo. P. Amicus.

(Orig. membran. cum bulla plumbea in archivo ejusdem monasterii apud. C. R. Gubern. Urunu*, sub Lit. A. n. 16.)

371

v VIII.

Wenceslaus, rex Bohemice, concedit civibus Hluböicensibus facultatem ad emenda bona a nobilibus. Dt. in Greta, XVII. Kalend. Maß. 1298.

J^los Wenceslaus dei gratia Rex Boemie, Dux Cracouie et Sandomerie, marchioque Moravie tenore presentium notum esse volumus vniuersis tam presentibus quam futuris, quod nos civium ciuitatis nostre Lubschiz in terra nostra opauiensi supplicationibus inclinati, eis et eorum cuilibet, quod a quibuscunque nobilibus hereditates suas que feudales non sunt, volentibus eis uendere hujusmodi hereditates, licite possint emere, ac in foro civitatis ipsius apothecas pannorum que dicuntur uulgariter cauphaws, construere, quodque a quibuslibet in sententijs dubijs, ius et sententiam ciuitatis predicte requirentibus et recipientibus, quentinum unum argenti pro hujusmodi sententia communiter exigere ualeant, harum serie concedimus et fauorabiliter indulgemus. Ita tamen, quod cives predicti, servitia omnia que de alijs he- reditatibus ad ciuitatem ipsam spectantibus, tam in censu, quam collectis et alijs faciunt, pro hereditatibus predictis quas ement, nobis facere, censum uero qui de apothecis predictis proveniet, quicquid etiam pro sententijs predictis recipient, non ad vsus proprios, sed ad reparationem murorum, fossatorum, viarum et aliarum necessitatum sepedicte civitatis con- uertere omni tempore teneantur. In cujus rei testimonium presentes litteras fieri, et sigillis majestatis nostre jussimus communiri. Datum in Gretz, per manus venerabilis petri Basi- liensis Episcopi, Wissegradensis prepositi, et Regni nostri Boemie cancellarij, principis nostri dilecti. Anno millesimo, ducentesimo . nonagesimo octavo . XVII. Kalendas maij. undecime Indictionis . Regni nostri anno primo.

(Ex Orig. in archivo ejusdem civitatis communicavit magistratus Hlubcicensis.)