Bonifatius episcopus servus servorum dei dilecto filio . . abbati monasterii de sancto Gallo¹ Constantiensis diocesis salutem et apostolicam benedictionem. Sua nobis dilecti filii . . minister provincialis et fratres ordinis || Minorum provincie Alamanie superioris ac fratres et sorores de penitentia sancti Francisci de villa Bernensi² Lausanensis³ diocesis conquestione monstrarunt, quod frater Trucmannus ordinis sancte Marie Theotonicorum Ierosolimitan(ensium) plebanus || parrochialis ecclesie eiusdem ville⁴, qui ordinem eorundem fratrum Minorum pro viribus ausu temerario persequi non veretur et fratribus eiusdem ordinis iniurias irrogare, proclamare assertione dampnabili in ecclesia dictorum fratrum || coram multitudine gentium non expavit, fratres Minores triginta annis a retroactis temporibus deceptores ac falsarios extitisse, parrochianos quoque ipsius ecclesie, qui causa devotionis ecclesiam dictorum fratrum Minorum predicte ville sine preiudicio parrochialis ecclesie frequentius visitabant, per subtractionem sacramenti eucharistie et iuramentorum extorsionem compellit, ut ad ecclesiam dictorum fratrum Minorum numquam accedant pro divinis officiis audiendis, et quod gravius est, tam idem plebanus quam Egelwardus ballivus⁵ et confratres sui pluries minati fuerunt, inferre mortis periculum fratribus Minoribus supradictis, sicque iidem fratres Minores pre huiusmodi timore incedere per stratas publicas non sunt ausi. Idem insuper plebanus nonnullis fratribus et sororibus de penitentia supradicta et quibusdam aliis parrochianis ecclesie dicti plebani, qui causa devotionis extra tempus resurrectionis dominice a dictis fratribus Minoribus dictum sacramentum eucharistie sine preiudicio parrochialis ecclesie receperant, mandari per loci ordinarium procuravit, ne decetero ab alio quam ab ipso plebano aliqua ecclesiastica reciperent sacramenta et super eo, quod perceperant, infra certum terminum dicto rectori satisfacere procurarent. Et cum idem plebanus interim suis culpis exigentibus per fratrem Rodolphum ordinis Predicatorum inquisitorem heretice pravitatis in illis partibus auctoritate apostolica deputatum ratione officii sibi commissi rite fuisset excommunicationis sententia innodatus et eius ecclesia ecclesiastico supposita interdicto, plebanus ipse centum et triginta personas de penitentia supradicta dicte ville pro eo, quod de mandato dicti inquisitoris predictum plebanum sie exeommunicatum vitabant, per secularem potentiam bonis eorum omnibus primitus confiseatis de dicta villa eici procuravit. Verum nominati fratres Minores ac fratres et sorores de penitentia supradicta attendentes, quod huiusmodi mandatum ipsius ordinarii in eorum non modicum preiudicium redundabat, ac timentes ex verisimilibus coniecturis, ne dictus ordinarius occasione premissa procederet ulterius contra eos, ad sedem apostolicam infra tempus debitum ex causis legitimis appellarunt, at idem diocesanus huiusmodi appellatione contempta in dictos fratres et sorores de penitentia ac quosdam parrochianos dicte ecclesie pro eo, quod mandato huiusmodi non parebant, prout nec etiam tenebantur, de facto exeommunicationum sententias promulgavit. Postmodum vero dictus plebanus de huiusmodi processu penitus tacito ac suggesto mendaciter, quod dicti parrochiani predicta ecclesia derelicta ab aliena ecclesia sacramenta ipsa recipere temere presumebant et quod propter hoc idem ordinarius auetoritate ordinaria in eos exeommunicationis sententiam promulgarat, super observatione huiusmodi sententie nostras ad . . archidiaconum Lausanensem³ et quosdam alios iudices in communi forma litteras impetravit. Quare dicti minister et fratres ac sorores nobis humiliter supplicarunt, ut predietas exeommunicationum sententias in dictos fratres et sorores de penitentia ac parrochianos in eorundem fratrum Minorum preiudicium, ut premittitur, promulgatas ante omnia relaxari et alias in causa huiusmodi iuxta exigentiam iuris procedi, etiam si tempus prosequende appellationis huiusmodi sit elapsum, per discretum aliquem faceremus. Quocirca discretioni tue per apostolica scripta mandamus, quatinus vocatis, qui fuerint evocandi, ac dictis sententiis ad cautelam iuxta formam ecclesie, sicut iustum fuerit, primitus relaxatis et auditis hinc inde propositis, quod iustum fuerit, appellatione remota decernas, faciens, quod decreveris, auctoritate nostra firmiter observari. Testes autem, qui fuerint nominati, si se gratia odio vel timore subtraxerint, per censuram ecclesiasticam appellatione cessante compellas veritati testimonium perhibere, non obstantibus constitutionibus de duabus dietis edita in concilio generali et nostra, qua cavetur, ne aliquis extra suam civitatem et diocesim ad iudicium evocetur nec procedatur in aliquo contra eum. Dat. apud Vrbemueterem⁶, idus iulii, pontificatus nostri anno tertio.

Source Fulltext: Chartularium Sangallense IV, Nr. 2429, S. 494-495.