Bela, Dei gratia Hungarie, Dalmatie, Chroatie, Rame, Servie, Galicie, Lodomerie, Cumanieque rex, universis Christi fidelibus paginam presentem inspecturis salutem in vero salutari. Ea que iudicio legitime terminantur firma debent et perpetua permanere, et ne in recidive questionis scrupulum relabantur, auctoritate regia convenit communiri. Hinc est, quod ad universorum notitiam tenore presentium volumus pervenire, quod, cum inter monasterium Beati Mauricii de Bel ex parte una et nobiles viros de genere Pech, Marcum scilicet, Mathiam, Dominicum et quam plures alios ex altera super quadam terra nomine Quoyar questio coram nobis diutius ventilata fuisset, allegantibus iam dictis nobilibus ipsam terram ad ipsos iure liereditario pertinere; e converso vero monasterio respondente, quod iam dicta terra ex donatione beatissimi regis Stephani ad ipsum monasterium pertineret et semper pacifice possedisset: nos ipsi monasterio, cum privilegium se habere super hoc assereret, probationem duximus indicendam. In assignato itaque termino privilegium memorati Sancti Stephani donationem terre tociens dicte expresse continens in iudicio exhibitum fuit nobis; insuper privilegium Beati regis Ladislai, qui dictum privilegium Sancti regis Stephani innovarat et metas undique in suo privilegio distinguebat, extitit presentatum, probationes quoque evidentes possessionem continuam ipsius monasterii clare ac manifeste docentes sunt oblate. Nos igitur tam manifestis documentis plus quam ad plenum instructi, cum iam luce clarius constaret ipsam terram ad monasterium pertinere, eam eidem monasterio pariter cum dusnicis ibidem existentibus, super quibus etiam actum extitit et legitime probatum, de consilio baronum nostrorum duximus adiudicandum, parti adverse silentium perpetuum imponentes. Quam utique terram per fidelem clericum nostrum Stephanum, canonicum Albensem, sibi fecimus restitui certis undique metis innovando. Ut igitur hec a nobis lata sententia robur irretractabile obtineat, nec possit per quempiam in. dubium revocari, presentes concessimus litteras dupplicis sigilli nostri munimine perhenniter roboratas. Datum Bude, quarto nonas Aprilis, anno gratie millesimo ducentesimo quadragesimo, regni autem nostri anno quinto. [1240. ápr. 20.]