(B)ela, Dei gratia Hungarie, Dalmacie, Croacie, Rame, Servie, Gallicie, Lodomerie Cumanieque rex, omnibus presentes litteras inspecturis salutem in eo, qui est salus omnium. Excellentie convenit regie libertates ecclesiarum suo privilegio roborare, ut Domino famulantes in habitu regulari a iudiciali strepitu expediti liberius valeant hiis, que salutem animarum respiciunt insudare. Proinde ad universorum notitiam volumus pervenire, quod accedens ad nostrum presentiam Fauus, abbas Sancti Martini de Sacro Monte Pannonie, dilectus et fidelis noster, nobis instantissime supplicavit, ut inmunitatem seu libertatem ecclesie sue concessam a Sancto rege Stephano et rege Bela primo innovatam, que quidem talis est, ut ipsum abbatem et populos predicti monasterii nullus iudicum preter nostram personam vel quem idem abbas a rege in iudicem sibi et suis populis specialiter postularet, audeat iudicare, innovare et confirmare nostro privilegio dignaremur, ad intentionem suam roborandam innovationem et confirmationem regis Andree, patris nostri clare memorie et etiam litteras nostras cursiles super premissis exhibendo. Et, quia hoc idem dictus abbas asseruit esse hactenus observatum de consuetudine approbata, ut nostro vel palatini ipse et sui populi astare iudicio tantummodo teneantur, ipsius precibus inclinati concedimus et statuimus, ut dictus abbas et sui populi in nostri presentia vel palatini conveniantur secundum regni nostri consuetudinem hactenus observatam. Preterea decimam partem tributi de Fuk et tertiam percipiat idem abbas nomine sui monasterii, secundum quod hactenus percipere consuevit; similiter decimam et tertiam partem tributi castri Symigiensis percipiat, sicut hactenus extitit consuetum. Ut igitur premissa robur optineant perpetue firmitatis, presentes concessimus litteras dupplicis sigilli nostri munimine roboratas. Datum per manus magistri Smaragdi, Abbensis (!) ecclesie prepositi, aule nostre vicecancellarii et electi in archiepiscopum Colocensem, dilecti et fidelis nostri, anno Domini millesimo ducentesimo quinquagesimo septimo, quinto Idus Iunii, regni autem nostri anno vicesimo secundo. [1257. jún. 9.]