Lnnocentius episcopus, seruus seruorum dei, uenerabili Adalberoni Ham- maburgensi archiepiscopo eiusque successoribus canonice promouentibus (!) —

I,

4*

30 1139. 34

marchionem [sc. Ottonem, marcfrionem Brandeburg.] sub nomine imperatoris, ad eos se transtulit, et sie alienatus a duce [sc. Heinrico] coepit Adolpho comiti in omnibus assislere'. Pater vero ad ducem Heinricum diuertens, apud cum mansit diebus multis; postea tarnen inlirmitate tactus. ad Racesburch claustrum, non easlruni. reducitur, vbi, fdio simul et vxore curam agente ipsius, per aliquod tempus aegro- tans, exilii sui finem faciens diem clausit extremum. — — Nee obliviscenduni, imo memoriae commendandum, quod idem Bernardus pal rem habuit nobilem et illustrem virum Heinricum comitem de Bodewide, qui tempore Conradi regis terram intrauit adhuc viuente Heinrico duce Saxoniae atque Bauwariae, tunc temporis existente puero filio ipsius Heinrico duce. Qui deficiente Heinrico duce, patre Heinrici ducis, terram suseepit de fdio ipsius Heinrico adhuc tenello. Erat tarnen werra inter ipsum comitem Heinricum et Adolfum comitem seniorem de Scowen- burch, qui et ipse tunc in terra erat. Contra quem Heinricus comes Wagrien optinere volens, multum laborabat; praevaluit tarnen Adolfus Wagrien optinendo. Henricus autem Racesburch cum terra Polaborum stabili benelicio a duce tenuit2. Dux autem adultus et magnificatus tunc temporis ecclesias Transalbinas fundare coepit et Euermodum prepositum in Magdeburch ad parrochiam Racesburgensem auetoritate archiepiscopi eiusdem loci promovere studuit; cui omnimodis coopera- batur comes praedictus, et cooperante gratia dei ecclesia illa tunc valde tenella et rebus et personis invaluit. Idem etiam comes lilium habuit Bernardum nomine, qui et ipse patre defuneto3 strennue se gerebat et Slavorum impetus non sine magna difficultate saepius sustinebat. Ipse tarnen eiectis Slauis de die in diem in terra proliciebat. Qui Bernardus uxorem nobilem duxit de Slavia Margaretham nomine, üliam Ratibur prineipis Pomeranorum. Hoc matrimonio terra confederala in pace duravit. Genuit autem ex ea filios Volradum, Heinricum, Bernardum, qui adulti facti sunt strennui nee a paterna felicitate degeneraverunt. Volradus autem et Heinricus militari collegio applicati sunt, Bernardus vero ad clericatum promotus in Magdeburch Stipendium optinuit in ecclesia majori. Igitur Volradus quodam tempore adversus Slavos bellum suseipiens peremptus est4; et ad Races burch deduetus, cum suis consanguineis sepulturam optinens, lali epytaphio iaudari meruit:

Dum premis hostiles euneos, fortissime miles, Heu, Volrade, ruis flenda ruina tuis.

Tu de morte patris ultor patriae quasi matris

Et defensor eras. Praemia nunc referas! Frater autem eius Heinricus in pace vitam linivit. Sicque deficiente patre Ber- nardo, ut dictum est, Bernardus filius relicto clericatu, dispensatorie tarnen, miles factus, uxorem duxit nobilem Adelheidem filiam comitissae de Alremund, ex qua filium suseepit, suum ei inponens nomen. Qui postea molestia corporis tactus in Racesburch diem clausit extremum. Quem post aliquot annos infans secutus inma-

^

33 1136. 29

esse \oimmi.s. quod uns. cognito bono zelo eins, dilecto filio et fratri nostro fideli scilicet dispensatori Christi Vicelino cum quibusdam fratribus ei in dotnino coherentibus legationem uerbi dei in Slauia, quae nostrae diocesi usque ad flumen Penum pertinet, uice nostra predicandi commisimus. Uerum quoniam prae feritate gentis barbaricae illius in predicta terra stabilem mansionem habere non poterant, ad repausationem et sustentationem eis concessimus ecclesiam quandam in fine Hollsatiae, quae apud ueteres Wipenthorp, apud modernes uero IVouum Monaste- rium nuncupatur, cum decimis et reditibus prius eo pertinentibus. — — — —

— Data Hammenburg, VII. kalendas Augusti, anno ab incarnatione domini

MCXXXVL, indictione XIII., anno archiepiscopatus domni Athelberonis X1III.

Nach dem vollständigen Abdruck in Lappenbergs Hainb. ÜB. I, S. 140 aus dein alten Neumünster- »chen Copialbuche. — Gedruckt: Lindenbrog p. 151; Staphorst I, l, S. 536; Schröder, P. M. I, S. 274; Lünig, Spie, eccl., Forts, l, Anh. 96; v. Westphalen: Mon. ined. II, p. 9.