Reinoldus, dei gratia sanctae ecclesiae Coloniensis humilis mi nister, dilectissimis amicis suis, Herimanno praeposito cunctisque

1166 und 1167 in H. Pez Seriptores rerum Austriacarnm Tom. I. pag. 446, und Chronicon Reicherspergense unter dem Jahre 1167 in J. P. Ludewig's Seriptores rerum Germaniearum Vol. II. pag. 293.

V) Nueb statt Huetil, nämlich Nuenburg.

•) Jerem. I. 18. ") Iiaias XI. 2.

2) certaque statt rsteraque.

t) cfr. Godefredi monachi S. Pantaleons annales unter dem Jahre 1167 in Rerum Germaniearum seriptores aliquot insignts T. I. ex bibliotheca M. Freberi

No. LXII. 1167. 147

príoribus et1) ecclesiae, Henrico duci de Limburch, universis in- beneficialis, ministerialibus et urbanis Coloniensibus totique terrae Coloniensi salutem et sincerae dilectionis obsequiara. Benediclura nomen divinae raajestatis, quae in virtute brachii sui hostes públi cos imperii sacratissirai, Romanos, potenter destruxit, confregit et quasi ad nihilum redegit. Quod qualiter accident, illustris vestra cognoscat universitas. Redeuntibus cum inaestimabili exercitu Ro manis contra Tusculanenses, quorum jam vineas et olivas penitus devastaverant, nos cum sola nostra et doroini cancellarii Pliilippi militia Tusculanum ingressi suraus, ne civitas illa, imperio summe Dec escaria, perderetur. Romani vero, cura ingenti superbia per di versa loca castra melantes, tandem in sancto die Pentecostés coram oculis nostris juxta pedem roontis, in quo est Tusculanum, fixere teotoria, segetes Tusculanensium hostiliter devastantes. Stalim vero die sequente, hoc est secunda feria Pentecostés, archiepiscopus Moguntinus et milites ejus ac Brabantini advenerunt circa horara nonain, fessi nimis ex itinere. Cumque juxta Romanorura exerci- tum castra disponere tentarent, illi, ordinatis agrainibus, bene cum XL millibus super eos irruerunt et Brabantinos impetu validissimo perfregerunt. Nec mora. Illustres milites Colonienses, numero cen tum et VI., auxiliura beati Petri cum summo clamore invocantes, sicut fulgur advolarunt, tantaque fortitudine innumerabilera illam multitudinem usque ad tentoria et tandem per ipsa tentoria per- pulerunt, ut non solum homines sed ipse coelestis exercitus pro nobis ibi dimicasse credatur. Quo viso, qui prius fugerant, Bra bantini et quidam ex militibus, ánimos resumentes, una cum nostris militibus usque ad portas Roraae, urbis gloriose, proseculi sunt Romanos, irrecuperabiliter fugientes. Tune primum Romani mise- rabiles a Tusculano usque Romani per oranes vias, per oranes agros, sicut pécora, tanta strage jugulati sunt, ut occisorum numerus supra IX acstimatur') millia. Postquain vero milites caede lassati

editio tertia, cur» В. G. Struvil. Argentorati 1717. fol. pag. 337 u. 338; Uthö rns Morenae et Acerbi rerum Laudensium historia in G. G. Leibnitii Scriptores rcrum Brunsvicensium Tom. I. pag. 844 u. 845, and in L. A. Muratorii Rerum Italicaruin scriptores Tom. VI. Mediolani 1725. pag. 1143 —1147. Oltonis de S. Blasio ad librum septimum chronici Ottonis Frisingensis conlinuatae histo- riae appendix, cap. XX. in Cb. Urstisii Germaniae historicorum Tom. I. Franco- furti ad Moenum 1670. fol. pag. 205 u. 206. 1) eiusdem statt et. 2) aeslimetur.

10»

148 No. LXn. 1167. LXm. 1169.

sunt, revertentes, tantara roultitudinem fugientiura ceperunt, ut do minus archiepiscopus Moguntinus et nos et Philippus cancellarius habeamus captivos circiter V raillia et implius praeter venundatos et eos, qui praesentati non sunt, quorum multus est numerus, et praeter eos, qui praeventi ab exercitu in silvis, in speluncis et ca- vernis terrae se absconderunt tiraore mortis nec audent coraparere. Et noveritis, quod ipsi Roraani dicunt, de XXX millibus vix duo millia in urbem rediisse. In his autem omnibus nostros omnes sano et integro numero recepimus, ita quod nec unum perdidimus, adju vante domino deo, qui pro tribus nostrorum capitibus, in priori abscissis conflictu, tot milliuro capita compensari praecepit. Omnia vero tentoria Romanorum, arma, loricae, vestes, equi, rauli et asini cum omni pecunia, quam adduxerant, in praedam Brabantinorum et servientium cesserunt, militibus solam victoriam gloriose cele- brantibus. Hujus autem inexplicabilis victoriae titulum nullo modo nostris viribus aut raeritis, sed soli divinae bonitati ac gratiae ad- scribimus, cui nos de tanto periculo liberare et imperium christia- nissimum de perfidis Romanis vindicare complacuit, pro cujus sta- bilitate et catholicae ecclesiae pace sanctam Coloniensem ecclesiam domino sine intermissione supplicare obnixe rogamus et cohortamur.