Gregorius episcopus seruus seruorum Dei, Dilectis in christo filiabus, abbatisse monasterii Sancti Nicholai Vienne, eiusque seroribus tam presentibus quam futuris regularem uitam professis in perpetuum. Religiosam uitam eligentibus apostolicum conuenit adesse presidium, ne forte cuiuslibet temeritatis incursus, aut eos a proposito reuocet, aut robur, quod absit, sacre religionis infringat. Eapropter dilecte in domino filie uestris iustis postulationibus clementer annuimus et prefatum monasterium Sancti Nycolai Viennense, in quo diuino estis obsequio mancipate sub beati Petri et nostra protectione suscipimus et presentis scripti priuilegio communimus. In primis siquidem statuentes, ut ordo monasticus, qui secundum Deum et beati Benedicti regulam atque institutionem Cisterciensem fratrum in eodem monasterio institutus esse dinoscitur, perpetuis ibidem temporibus inuiolabiliter obseruetur. Preterea quascumque possessiones, quecumque bona idem Monasterium iuste inpresentiarum ac canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione Regum uel principum, oblatione fidelium, seu aliis iustis modis prestante domino poterit adipisci, firma uobis et eis, que uobis successerint, et illibata permaneant. In quibus hec propriis duximus exprimenda uocabulis. Locum ipsum, in quo prefatum Monasterium situm est, cum grangiis, possessionibus, pratis, vineis, terris, nemoribus, usuagiis, in bosco et piano, in aquis et molendino, in . . . . . . et semitis et omnibus aliis libertatibus et immunitatibus suis. Sane laborum uestrorum de possessionibus ante concilium generale ac etiam noualium, que propriis manibus aut su . . . . colitis, siue de ortis et uirgultis et piscationibus . . . . uel de nutrimentis animalium uestrorum, nullus a uobis decimas exigere uel extorquere presumat. Ad hoc liberas et absolutas mulieres, a seculo fugientes, liceat uobis ad conuersionem recipere et eas absque contradictione aliqua retinere. Prohibemus insuper, ut nulli sororum uestrarum post factam in Monasterio uestro professionem fas sit, absque abbatisse sue licentia, de eodem loco discedere. Discedentem uero absque communium litterarum uestrarum cautione nullus audeat retinere. Illud districtius inhibentes, ne terras seu quodlibet beneficium ecclesie uestre collatum liceat alicui personaliter dari, siue alio modo alienari absque consensu tocius Capituli, uel maioris aut sanioris partis ipsius. Si que uero donationes uel alienationes aliter, quam dictum est, facte fuerint, eas irritas esse censemus. Insuper auctoritate apostolica inhibemus, ne ullus episcopus, uel quelibet alia persona ad sinodos uel conuentus forenses uos ire, uel iudicio seculari de uestra propria substantia uel possessionibus uestris subiacere compellat, nec ad domos uestras, causa ordines celebrandi, causas tractandi, uel conuentus aliquos publicos conuocandi, uenire presumat, nec regularem electionem abbatisse uestre impediat aut de instituenda uel remouenda ea, que pro tempore fuerit, contra statuta cisterciensis ordinis se aliquatenus intromittat. Pro consecrationibus uero altarium uel ecclesiarum, siue pro oleo sancto, uel quolibet ecclesiastico sacramento nullus a uobis sub obtentu consuetudinis, uel alio quolibet modo quicquam audeat extorquere, sed hec omnia gratis uobis episcopus diocesanus impendat. Quodsi sedes diocesani episcopi forte uacauerit, interim omnia ecclesiastica sacramenta a uicinis episcopis accipere libere et absque contradictione possitis, sic tamen, ut ex hoc in posterum propriis episcopis nullum preiudicium generetur. Porro si episcopi, uel alii ecclesiarum rectores in Monasterium uestrum, uel personas inibi constitutas, suspensionis, excomunicationis uel interdicti sententiam promulgauerint, siue etiam in mercennarios uestros pro eo, quod decimas, sicut dictum est, non persoluitis, seu aliqua occasione eorum, que ab apostolica benignitate uobis indulta sunt, seu benefactores uestros pro eo, quod ob aliqua uobis beneficia, uel obsequia prestiterint, ex caritate uel ad laborandum adiuuerint in illis diebus, in quibus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . habeant, quas tacito nomine . . . . . . . . . . . . . . . . .

Source Fulltext: WEIS, Heiligenkreuz (=FRA II/16, 1859) S. 401-402