"Innocentius(1) episcopus, seruus seruorum Dei, dilecto filio decano(2) ecclesie Pathauiensis salutem et apostolicam benedictionem. Sedes apostolica, pia mater, recurrentibus ad eam cum humilitate filijs post excessum libenter se propiciam exhibet et benignam. Exhibita siquidem nobis nuper pro parte vniuersorum canonicorum et conuersorum ac ministrorum monasterij in Plaga(3), Premonstratensis ordinis, Pathauiensis diocesis, peticio continebat, quod olim dicto monasterio, tunc per obitum quondam Petri(4), ipsius monasterij prepositi, per prepositum soliti gubernari, extra Romanam curiam defuncti, uacante, prior(5) claustralis, qui tunc erat, et conventus eiusdem monasterij huiusmodi uacacionem dilecto filio Francisco(6) abbati monasterij in Mileps, dicti ordinis, Pragensis diocesis, cui dictum monasterium in Plaga tamquam patri abbati ex institutis eiusdem ordinis subesse dignoscitur, ut eleccioni futuri prepositi eiusdem monasterii in Plaga interesset iuxta morem ipsius ordinis intimari curauerunt, ipseque Franciscus abbas, associato sibi quodam Dyepoldo(7), fratre suo, canonico dicti monasterij in Mileusk, quem in prepositum eiusdem monasterij in Plaga eligi facere conabatur, ad monasterium in Plaga se transtulit antedictum. Cumque postmodum illi, quorum intererat, pro huiusmodi eleccione celebranda ut moris est conuenissent in unum, prefatus Franciscus abbas, senciens suos conatus huiusmodi ibidem se adimplere non posse, locum conuentualem dicti monasterij in Plaga, in quo eleccio huiusmodi fieri debebat, exiuit et ad quoddam oppidum dicte Pragensis diocesis se transferens, prefatos canonicos ad dictum oppidum pro huiusmodi eleccione ibidem celebranda per suas certi tenoris litteras conuocauit. Et deinde, cum ipsi canonici tamquam obediencie filij, ad dictum oppidum se transtulissent, ipsisque totaliter congregatis, aliqui eorum dilectum filium Nicolaum Flenczel(8), canonicum dicti monasterij in Plaga, in eorum et dicti monasterij in Plaga prepositum elegerunt de facto, alij uero ex canonicis prefatis, uidentes se propter metum dicti abbatis libere eligere non posse, propterea ab eligendo ea uice destiterunt. Cumque dicti canonici sic in eligendo discordes existerent, prefatus Franciscus abbas pretendens dicti monasterij in Plaga prouisionem propter huiusmodi discordiam eligencium predictorum ad se ea uice deuolutam fore, dicto monasterio in Plaga de persona prefati Dyepoldi auctoritate ordinaria prouidit, ipsumque in prepositum prefecit, eidem et sibi a dictis canonicis obedienciam et reverenciam debitas exhiberi mandauit. Et quod successive, postquam ipse Dyepoldus administracionem bonorum et iurium dicti monasterij in Plaga prefato Nicolao commiserat, prefati canonici quamprimum ad dictum eorum monasterium reuersi ac pristine restitute fuerant libertati, omnia et singula per eos ad dictum Franciscum abbatem sic gesta retractarunt ac de nouo ||
conuenientes in unum, prefatum Nicolaum in eorum et dicti monasterij prepositum concorditer elegerunt, et cum postmodum eidem monasterio in Plaga tunc ut ||
premittitur uacanti de persona dicti Dyepoldi per sedem predictam prouisum existeret, ipse Dyepoldus cum magna gencium multitudine prefatum monasterium in Plaga cum bombardis, balistis, securibus et alijs diuersis offendiculis hostiliter inuasit, ac dictum monasterium eius effractis portis ingressus, quosdam canonicos dicti monasterij tunc inibi repertos captiuauit, ipsosque una cum omnibus dicti monasterij in Plaga bonis eciam [omnibus]a inibi repertis in predam abduxit, dictosque canonicos abductos diris carceribus mancipauit et per nonnulla tempora detinuit captivatos(9). Ortaque propterea inter dictos Nicolaum et Dyepoldum super regimine et administracione predictis materia questionis et causa huiusmodi ad sedem prefatam legitime introducta et apud eam ex commissionibus apostolicis diucius uentilata tandem prefatus Dyepoldus tres pro se et contra dictum Nicolaum, per quas regimen et administracio predicta Dyepoldo adiudicata et super eis Nicolao prefatis perpetuum silencium impositum extitit cum condemnacione fructuum et expensarum, diffinitiuas sentencias reportauit et super execucionem huiusmodi sentenciarum apostolicas ad certos iudices sub certa forma litteras impetrauit, ac earundem litterarum pretextu nonnullos processus diversas excommunicacionis, suspensionis et interdicti sentencias in se continentes, in dictos canonicos, conuersos et ministros fieri procurauit. Cum autem, sicut eadem peticio subiungebat, antequam predicti canonici, conuersi et ministri ab excommunicacione et alijs censuris et penis eisdem absoluti fuerint, idem Dyepoldus extra eandem curiam decesserit, ipsique desiderent ad gremium ecclesie cum humilitate redire necnon ab eisdem sentencijs, censuris et penis absolui, pro parte ipsorum canonicorum, conuersorum et ministrorum fuit nobis humiliter supplicatum, ut ipsos a sentencijs, censuris et penis eisdem, quas premissorum occasione quomodolibet incurrerunt, absolui mandare et alias cum ipsis pie agere in premissis de benignitate apostolica dignaremur. Nos igitur attendentes, quod ecclesia redeuntibus filijs gremium aperire consueuit, huiusmodi supplicacionibus inclinati, discrecioni tue per apostolica scripta committimus et mandamus, quatenus uocatis qui fuerint euocandi canonicos, conuersos et ministros eosdem, si hoc humiliter pecierint, a predictis excommunicacionis, suspensionis et interdicti censuris et penis, quas propter premissa quomodolibet incurrerunt, satisfacto tamen per eos ante omnia competenter illi uel illis, cui seu quibus propterea fuerit satisfaciendi, auctoritate nostra absoluas hac uice duntaxat in forma ecclesie consuete, iniunctis eis pro modo culpe penitencie salutari et alijs, que de iure fuerint iniungenda, ac nichilominus cum illis ex canonicis et ministris antedictis super irregularitate, quam forsan huiusmodi sentencijs ligati celebrando diuina uel immiscendo se illis, non tamen in contemptum clauium contraxerunt, eis tamen prius a suorum ordinum execucione ad tempus, de quo tibi uidebitur suspensis, auctoritate prefata dispenses et aboleas eciam omnem infamie maculam siue notam per eos premissorum occasione contractam, contradictores per censuram ecclesiasticam appellacione postposita compescendo, non obstante, si aliquibus communiter uel diuisim a dicta sit sede indultum, quod interdici, suspendi uel excommunicari non possint per litteras apostolicas non facientes plenam et expressam ac de uerbo ad uerbum de indulto huiusmodi mencionem. Datum Rome apud sanctum Petrum, tercio idus decembris, pontificatus nostri anno primo."

Source Fulltext: Pichler, Isfried H., Urkundenbuch des Stiftes Schlägl, Aigen i. M., 2003, Nr. 237, S. 245-247