XXXIV.

DE OBITD DOMNI JOHANNIS, ABBAT1S NOSTRI.

His sane aliisque bonis virtutum exercitiis in senectutem admissus, quatuordecim annis et paulo plusquam quinqué mensibus, nomine et opere, abbatizavit. Imminente igitur sue advocationis articulo, admissa sanguinis minutione, vixque spatio sue pausationis percurso, incumbit ei, alicujus rei gratia, comitem terre, Bergis, navigio adire ; negotio- que peracto, cum jam inde redire disposuisset, turgescente brachio, mortis inequalitate tactus, ad propria nave deportatur. Dumque mor bus, cotidie crescens, paulatimvitalibus immineret, unctione crismatis etperceptione vivifici corporis, et confessionesalutari, peccatorumque remissione, exitum suum expostulat muniri. Quod consecuturus, dum a sacerdote secrete interrogaretur, utrum aliquas peculiaritatis habe- ret reiculas (nam id ei suspitione quorumdam imputabatur) respondit cunctis audientibus, illisque nimio compassionis merore condolen- tibus, nec unius oboli precium sibi réservasse. Demum pie adeptus quod devote postulaverat, cum jam sabbatum tercie quadragesimalis ebdomade advesperasceret, completorio cantato, circundedit lectum illius omnis fratrum coadunatio, ut suis precibus patris exitum ora- nipotenti commendarent Domino. Quibus visis, innuit (nam loqui non poterat ) sibi sacrosanctam afferri crucem; qua allata, toto cor pore humi fusus, devotissime orat. Oratione peracta, dum levatus as- surgeret, vidit astantem quemdam e fratribus, alterius fratris iniqui. tate nuper graviter offensum. Reminiscensque injurie fratri a fratre injuste illate, offensique animuin erga alteram non bene concediese, illico pedibus ejus provolvitur, utque filius pie fratri indulgeat, pius pater exorat. Nec mora indulta venia quam precatur, circa noctis dominice medium, anno ab incarnatione Domini millesimo nonage

PARS SECUNDA. — SIMONIS LIB. I. 209

simo quinto, quarto nonas inartis, nobis flentibus et psallentibus, efflavit spiritum. Ablutoque et induto veste sacerdotali, pro more, corpúsculo, lacrimis hoc deducentibus psalmisque comitantibus, in ecclesia deponitur; ibique, celebratis vigiliarum excubiis cum luc- tuosis psalmorum concentibus, subsequenti die, omnes pene hujus burgi.cives indicti conveniunt. Cum quibus et prepositus sancti Au- doniari, idemque archidiaconus ecclesie Taruanensis, cum prepósito Watinensi et clericorum multitudine, assunt. Pacta ergo missarum írequentatione, elemosinarumque distributione, et stationaria anime commendatione, a sacerdotibus vispiiionibus, ad tumulum defertur. O quantus dolor! quis gemitus! quanta suspiria! quante lacrime il ium nobis diem reddidere lugubrem! nusquam unquam recoló me audisse tam luctuosas funeris exequias, que adeo gemitu dilátate exercuerant, ut psalmodie modulatio gemitus confusione planctus- que opprimeretur dolore nimio. Tandemque ab oculis omnium se- pulcri profunditate adimitur, in occidentali cornu claustri, juxta ca- pituli introitum; sed adhuc ejus probitas pietatisque Studium in ore multorum non inmérito versatur.

EPITHAPHIDM.

Quarta dies martis, mortis singultibus artis, Clara suis annis, clausit pia gesta Johannis. Cujus peccalis parcendo, tue pic ta lis Muñere, sidereis liunc jungas, Christe , choréis; Et sis ei merces, qui nutu cuneta coherces, Ut cui congaudet gaudens per sécula laudet.

EPITHAPHIDM '.

Regibus ex proavis, probus indole, mente suavis,

Dux Roberte, ruis gloria magna tuis; Quem pietas carum fecit, victoria clarum.

1 Scilicet Roberti Frisonis

27

LIBER SECUNDÜS. Г.

DE VENERANDO LAMBERTO ADBAtE.

.lamque dies secunda planctus et sepulture defuncti patris, qui- busdam nostrorum eousque invisa, nunquam ainplius videnda adve- rtefat, qua, congregatis in unum fratribus senioribus, ut decebat, cum junioribus, tractandum et decernendum communi erat consilio, quis potissimum pastor et rector preponi deberet gregi dominico. Cunctis igitur in capitulo assidentibus, quodque futurum erat sus- pensis animis expectantibus, post recitatam lectionem martyrologi- cam, cum subsecutá pronuntiätiöne sancti Benedicti regule, jamque a priore petita cum benedictione, dataque loquendi licentia, prior presidens hec prorupitin verba : « Quoniam, dulcissimi patres et do- « mini, dira mortis conditio incumbit filiis Ade, a die nativitatis sue « usque in diem reversionis in matricem omnium viventium, equum « est sic jus commune generale similiter et naturale mortis imperium « in nobis et in caris nostris viris admittere, quatinus ánimos vestros » hinc ab illecebrosis mundi cupiditatibus refrenet mortis metus et « tribulatio, illinc vero ad speranda pietatis muñera omnipotentis Dei « relevet gratia et miseratio. Nec minus par est sanctam caritatem « vestram obitu nuper evispilati patris obturbatam ab ingruentis ni- « mietate doloris modicum temperare, et de substituendo pastore » unanimiter tractare, qui dux et signifer in dominica constitutus « acie, victricibus aquilis insignitus, de longe et de prope sevientium « incursionem hostium et rabiem sciât sapienter repeliere. » Sicque perorans tres viros non parve probitatis electioni omnium proponit. De quibus singulis diversis diversa sentientibus, hisque illum aliis- que alium eligentibus, unus e fratribus, nescio quo mentis impetu arreptus, cunctis audientibus, Lambertum unum ex tribus expe

PARS SECUNDA.— SIMONIS LIB. II. 211

lens, vox Domini vox populi, garrulus inclamat. Volens itaque prior dksidentium animoe in idem velle et idem nolle, firmitate amititie, revocare, hac oratione iterum omnes alloquitur: t O unanimis Deo- « que grata conventio , meminisse debelis illius allegationis ewange- « lice, quam per se ipsa Veritas corroborât, dicens: Omne regnum in « scipsum divisum desolabitur, et domas saper domum cadet. Si ergo per « indissolubilitatem ooncordie et pacis, sine qua nemo videbitDeum, «in regno illius pacifici vultis admitti qui fecit utraque, ilnum vi- « rum e tribus eligite, quia nemo potest duobus dominis aut tribus « serviré. »