XIII.

QUAL1TER SITH1ENSES SUO ABBATI INFESTI FUERUNT.

Necdum fermentum malicie adversus patrem a corde fdiorum erat expurgatum; nam pars magna conventus, et presertim juvenes quos abbas Leo nutrierat, quibus videbatur mutatus color optimus, цо- luerunt eum regnare super se; conciliatisque sibi comitis et lilii sui Philippi (qui jam paire decrepito, quasi regnabat, ut dicebatur) favo- ribus, Taruennam, in autumnali sinodo, ut abbatem suum accusa- rent, ausu temerario venire non timuerunt. Quod presciens abbas, cum suis, illos contra obedientiam egressos, tamquam seditiosos et sacre regule transgressores, in plena sinodo fecit excommunicari; convocatisque hominibus ecclesie, nobilibus viris, domum reversus, 1 Vid. supra, p. З10.

eosdem excommunicatos, post ipsum , monasterium intrare votan tes, tamquam apostatas jussit excludi. Videres itaque mirabilem congressum, parentibus et amicis exclusorum per vim januas ir- rumpere volentibus, et, e contra, hominibus abbatis eosdem cum dedecore repellentibus, et quosdam eorum fere usque ad пе�?ет cedentibus. Audito hoc, complices excommunicatorum, qui in claus tro erant, eos ad se per fores ecclesie introduxerunt; quod abba- tem non latuit. Qui videns se nil proficere, sed magis tumultum fieri, furioso impetui ad tempus cedendum putavit. Apud Arckes igitur per aliquot tempus manens, exspectabat et optabat insensa- torum conversionem , qui noluerunt intelligere ut bene agerent, fa- cientes Dei domum speluncam latronum, longe detestabilius quam in Egipto; seorsum hiis qui abbati favebant, et excommunicatis seorsum edentibus et bibentibus, et, propter excommunicationis sententiam, in horrore et confusione utrisque communiter existen- tibus. Compellitur tandem abbas, desolationem domus Dei non sustinens, et rebellium obstinationem aliter coerceré non valens,- comitis patrocinia querere, que, proposita conditione, comes li- benter impendit: scilicet, ut partem berquarie quam, ut superius diximus1, tempore Leonis abbatis occupaverat in pace, retineret, assignatis ecclesie in concambium centum solidis, in parrochia sancti Jacobi de Nova Palude. Hinc quitquid dampni vel detrimenti sustinuit ecclesia, illos, ut videtur, respicit in capite, qui dominum et patrem suum, virum religiosum, impugnaverunt gratis; quibus, justo Dei juditio, secundum nequitiam operum suorum facta est retributio, per vim comitis quibusdam turpiter de cenobio elimi- natis, quibusdam per monasteria exilio relegatis.

Discite, obsecro, quicunque hec legitis, hoc exemplo disciplinam; memorantes vulgare proverbium, quod suaviter se castigat qui exem plo alterius, ante castigationem, seipsum emendat.

1 Vid. supra, p. 3a8.

PARS TERTIA. — CONTINUATORES SIMONIS. 555

XI \

QU AUTBB SANCTES THOMAS, CANTUARIENSIS ARCHIPRESUL, HIC FÜERIT RECEPTUS, ET QUIBUSDAM EVENTIBUS HUJUS TEMPOR1S.

Propulso ab Anglia beato Thoma, viro utique sanctitate predito, Gallorum petiit términos, circa annum Domini1 sexagesimum quin- tum. Veniens itaque idem beatus presul apud Clarum Mariscum, parum resedit; nocturnoque tempore carinam ascendens, apudeccle- siolam beati Bertini, scilicet vetus monasterium, applicuit; triduo illic commorans cum suis, quarto die, ad abbatis Godescalci petitum, Sitbiense, per fluvium Agnione, adiit cenobium; ubi, cum aliquan- diu, una cum priore et maxima parte monacorum, receptus ac nu- tritus esset, tandem, paucis transactis diebus, rclictis ecclesie Christi monacis, Ludovicum, Francie regem, petiit, sua cum comitiva. Post complementum autem septem annorum, cum pace non vera ad An- gliam revertitur, ubi in sua ecclesia cathedrali, ante altare, dum celebraret, proditorie capite mulctatur, anno Domini septuagésimo1.

Anno milleno centeDO septuageno Anglorum primas corruit ense Thomas.

Tempore hujus exilii, decedit Flandrarum comes Theodericus, succeditque ei lilius ejus Philippus. Milo item, sequenti anno mclxix., hujus nominis secundus Morinorum presul, diem obiit, cui successit Desiderius, prepositus Insulanus et Tornacensis archidiaconus.