CXIII.

DE TERCIA EJUS PROFECTIONE, ET DOM NI APOSTOl.ICI D1SSKNTIONF.

Post circulum vero anni terciam preparavit profectionem. In qua. comitatus cum archiepiscopo Remensi, Cluniacum cum suis pervenil, temptans si aliquod pacis medium per archipresuiem ibi posset in- venire. Quo non invento, episcopus et abbas divisi, abinvicem diverso itinere Romam petierunt. Cui appropinquantes, fama promulgante, ad eos pervenit papam Honorium obiisse; Romanos partes in elec- tione fecisse; totam Romam turbari. Pene enim universa civitas, pars eciam magna cardinalium Petrum, Petri Leonis filium, eligen- tes , Anacletum appellaverunt; pars vero major et melior curialium Gregorium presbiterum cardinalem ad titulum Sancti Archangeli pa pam constituent es, Innocentium nominaverunt. Qua dissentione lis utrimque exercetur etcontentio, sanguinis effusio, homicidia, sane

tonim locorum violatio, ecclesiarum omnium infra urbem expolia- tio. Nec minoris sevicie et cupiditatis exemplo, ad confnsionem tocius ecclesie, inter utrumque decertatum est, quam inter Pom- peium et Caïum Cesarem, ad desolationem tocius urbis et Orbis. Remensis vero hoc audiens, de medio itinere reversus est: abbas autem noster Romam pervenit, et in tali perturbatione omnes inve- nit. Auditoque prudentium sed non recepto consilio, ut cum pace rediens neutri parti faveret, donee terminate discordia esset, ab Ana- cleto, qui Cluniaci a puero monachus erat, privilegium ecclesie Sithiensis impetravit. Unde Innocentius propter hoc illum exeom- munieavit. At Petrus Anacletus, favorem et assensum Rogeri, ducis Sicilie et Apulie, cum omnibus ecclesiis ditionis sue sibi concilians, a nonnullis videbatur posse prevalere. Innocentius vero, sapienti usus consilio, urbem exivit, Cluniacum pervenit, ecclesiam inibi consecravit; et postea Remis, pene tota civitate et latinitate favente, concilium solempniter celebravit.