Martinus episcopus, servus servorum Dei, carissimo in Christo filio Sigismundo, regi Romanorum et Hungarie illustri, salutem et apostolicam benedictionem. Gratie divine premium et humane laudis preconium acquiritur, si per seculares principes personis ecclesiasticis et presertim ecclesiarum et monasteriorum regimini presidentibus oportuni favoris presidium et honor debitus impendatur. Dudum siquidem quondam Stephano abbate monasterii Sancti Martini de Sacro Monte Ordinis Sancti Benedicti, ad Romanam ecclesiam nullo medio pertinentis, Iauriensis diocesis, eidem monasterio presidente, bone memorie Angelus, in universali ecclesia episcopus, in sua obedientia, de qua partes ille erant, tunc Gregorius XII. nuncupatus, provisionem ipsius monasterii ea vice ordinationi et dispositioni sue specialiter reservavit ac decrevit extunc irritum et inane, si secus super hiis per quoscunque quavis auctoritate scienter vel ignoranter contingeret attemptari. Postmodum vero, prefato monasterio per obitum ipsius Stephani abbatis, qui, obedientia durante predicta, extra Romanam curiam decessit, vacante dictoque Angelo episcopo, tunc Gregorio XII., provisione per eum de abbate eidem monasterio minime facta, eidem obedientie presidere cessante, nos, divina favente clementia ad apicem summi apostolatus assumpti, cum a nonnullis revocaretur in dubium, an aliquis preter Romanum pontificem de monasteriis per eundem Gregorium sue dispositioni reservatis et tempore cessationis predicte vacantionis disponere potuisset; sive posset, ad huiusmodi ambiguitatis tollendum dubium per alias nostras literas declaravimus, monasteria huiusmodi reservata sic vacantia remansisse et remanere per huiusmodi reservationem et decretum affecta nullumque preter nos ea vice de illis potuisse sive posse disponere quoquo modo. Ac decrevimus irritum, prout erat et inane, si secus super hiis per quoscunque quavis auctoritate scienter vel ignoranter attemptatum forsan erat tunc, vel imposterum contingeret attemptari. Nos igitur ad provisionem dicti monasterii, de qua nullus preter nos ea vice se intromittere potuerat, sive neque poterat, reservatione ac declaratione et decretis obsistentibus supradictis, ne monasterium ipsum longe vacationis exponeretur incommodis, paternis et sollicitis studiis intendentes post deliberationem, quam super hiis cum fratribus nostris habuimus diligentem, demum ad dilectum filium Nicolaum Venceslai de Dobo abbatem, tunc monachum dicti monasterii et in sacerdotio constitutum, quem dilecti filii conventus eiusdem monasterii reservationis et decreti predictorum forsan ignari in illius abbatem licet de facto concorditer elegerunt et cui alias de religionis zelo, literarum scientia, vite munditia, honestate morum, spiritualium providentia et temporalium circumspectione ac aliis multiplicium virtutum donis apud nos fide digna testimonia perhibentur, direximus oculos nostre mentis, quibus omnibus, necnon dictorum conventus eundem Nicolaum eligentium concordi voluntate, attenta meditatione pensatis, de persona ipsius Nicolai nobis et eisdem fratribus ob dictorum suorum exigentiam meritorum accepta eidem monasterio de dictorum fratrum consilio auctoritate apostolica providimus, ipsumque illi prefecimus in abbatem, curam et administrationem ipsius monasterii eidem Nicolao abbati in spiritualibus et temporalibus plenarie committendo in illo, qui dat gratias et largitur premia confidentes, quod dirigente Domino actus suos prefatum monasterium per ipsius abbatis laudabile diligentie studium prospere dirigetur et salubria in eisdem spiritualibus et temporalibus suscipiet incrementa. Cum itaque, fili carissime, sit virtutis opus Dei ministros benigno favore prosequi ac eos verbis et operibus pro regis eterni gloria venerari, serenitatem regiam rogamus et hortamur attente, quatinus eundem abbatem et prefatum monasterium sue cure commissum habens pro nostra et apostolice sedis reverentia propensius commendatos, ipsos benigni favoris auxilio prosequaris ita, quod idem abbas tue celsitudinis fultus presidio in commisso sibi predicti monasterii regimine possit Deo propitio prosperari ac tibi exinde a Deo perennis vite premium et a nobis condigna proveniat actio gratiarum. Datum Rome apud Sanctos apostolos IIII. Idus Ianuarii pontificatus nostri anno octavo.