CDLXVII.

i Celestinus; episcopus, servus servorum dei, dilectis flliis, Alardo prepósito et conventui sancti Pelagii de Denken Udorf), salutem et apostolicam benedictionem. Cum a nobis petitur

Zwischen 1192 und 1197. 273

quod iustum est et honestum, tarn vigor equitalis || quam ordo exigit rationis, ut id per sollicitudinem officii nostri ad debitum perducatur effectum. Eapropter, || dilecti in domino filii, vestris iustis postulationibus grato concurrentes assensu, ecclesiam sancti Michaelis de Berken 1 ) a venerabili fratre nostro..a) Constantiensi episcopo canonice vobis concessam, sicut iuste ac sine controversia possidetis, vobis et per vos ecclesie vestre auctoritate apostólica conflrmamus et presentís scripti patrocinio conmunimus. Statuentes ut nulli omnino hominum liceat hanc paginam nostre conflrmationis infringere, vel ei auso temerario contraire. Si quis autem hoc attemptare presumpserit, indignationem omnipotentis dei et beatorum Petri et Pauli apostolorum eius se noverit incursurum.

Datura Rome apud sanctum Petrum, X. kalendas Novembris, pontiflcatus nostri anno primo.

Unterhalb beiluden sieb zwei Löcher im Pergamente znm Anhängen der Bolle, die verloren ist.

1) Berkhelm, O.A. Esslingen.

2) Der nnansgerdllt gebliebene Name des Bischofs 1st Diethelm. Vgl. S. 267 dieses Bandes.

CDLXVIH.

Bischof Heinrich von Wirzburg bestätigt die Beilegung eines Streites zwischen den Brüdern in Tuckelhausen und den Schwestern in Lochgarten wegen eines dem Kloster

Tuckelhausen vermachten Waldes.

Zwischen 1192 und 1197.

(Chr.) ■; In nomine sanctç et individué trinitatis.; Ego Heinricus '), Wirceburgensis

ecclesie || dei gratia episcopus. Quoniam episcopali convenit dignitati omnium sibi sub-

iectorum sie in || tendere utilitati, ut non solum que in presentí obsunt corrigantur, sed etiam

que in futuro || nocitura sunt, quantum possibile est, pastorali sollicitudine, ne noceant.

provideantur, iccirco presentí scripto omnium fldelium mandamus posteritati, ecclesiam

Tukelhusensem-) ob nimiam temporalium subsidiörum penuriam sororibus que ibidem deo

serviebant exoneratam, ut in loco qui dicitur Lochgarden3), cum ceteris-quas deus in

perpetuum advoeaverit, ipsi famulentur, cui se maneiparunt. Facta est autem hçc exone-

ratio felicis memorie Embriconis episcopi temporibus, nec tarnen scripto aliquo flrmata,

quoniam diversis causis et questionibus exinde usque ad nos durantibus non potuit ädeo

flrmari quod stabilis conventio posset haberi. Namque fratres secundum pristinum volebant

de labore sororum vestiri, ille autem e converso ex operibus fratrum eibari, et per omnia

II. 35

274 1192.

sic in unum vivere ut pridem quand» sub unius loci tenebantur compagine. Cum autem hoc modo nec isti uec ille quicquam proflcerent, facta est inter eos tarn agrorum quam siivarum divisio, ut utraque ecclesia sibi delegatis libere uteretur, nec aliqua in alterutro exactio fleret. Aliquandiu his ita manentibus, orta est discordia pro parte silve que Tukelhusensi loco fuerat delégala, set hoc modo sopita est: scilicet ut provisores sororum persolvant V talenta fratribus, et sic omnia constarent pacata. �?е�? autem descriptio et conventio pacis facta est mediante Cellensi4) abbate Bertoldo, consensu I ral rum et sororum illarum ecclesiarum, quam et nos auctoritale omnipotentis dei et sigila*5) nostri inpressione conflrmamus, interdicentes ne quis in posterum audeat hanc infringere.

Nach dem Original des к. Relcbsarcbivs In München.

1) Heinrich III., nach einigen schon 1190, nach andern 1192 — 1197, vgl. Us s er mann, Ep. Wirceb.

S. 73. Fries, Geschichte der Bischöfe von Wirzburgr S. 292. 2—4) Vgl. S. 55, Anm. 1, 2 nnd 4, auch S. 94, �?вш. 2.

5) Links nnten ein rondes Sigill von braunem Wachs aufgedrückt, worauf das Bildniss eines sitzenden Bischofs mit der Umschrift: HElNRICVS. (r* in einem Zuge) DEI. GRACIA WIRZEBVRGENSIS ECCL<?.«E EPincopuS.