1153 Glorioso, sublimi ac precelso, victori magnifico ac prepo- CI' tentissimo Manueli, Porphirogenito, Constantinopolitano impera- tori excellentissimo, Wiboldus Dei gratia abbas de monasteriis duobus nobilibus, Corbeia videlicet et Stabulaus, assiduas ora- tiones et devotum servitium.

Imperialem maiestatem decet, non solum liberalitate verum etiam gratiosa memoria esse preditam, ut nullius officii vel fidelitatis sit immemor; quoniam benigna recordatione et grati- tudine principis subiectorum affectio propensius excitatur. Hoc propterea sacratissimo imperio vestro insinuare non dubitavi, quod augustam mentem vestram meminisse non diffido, quod per litteras parvitatis meae vestram sublimitatem salutavi et beatissimos affatus vestros recipere merui. Eapropter ex devoto famulo factus devotissimus servus, ad augmentum et gloriam sanctissimi imperii vestri insudare et decertare non cessavi, donec beatissimae recordationis clementissimus imperator Coun- radus ad magnificentiam vestram nuntios direxit, quatinus ad augmentum maioris inter vos et ipsum concordiae uxorem de vestro sanguine duceret. Set eo interim ab hac mortalitate in ter- ram viventium sublato, dolor, qui ex eius transitu mentem meam acerbius occupaverat, non parvam consolationem recepit, pro eo quod nepos eius, qui nunc rerum potitur, magnificus scilicet im- perator Fredericus, non solum imperii fastigium optinuit, verum etiam exiguitatem meam pari et simili benivolentia et credulitate honoravit. Inde est, quod instanter persuadere non cessavi, qua- tenus inclitus atque victor dominus meus Fredericus imperator cum constantissimo imperio vestro fedus amicitiae iniret et de sanguine vestro uxorem duceret. Quod etiam vestra sapientia com- plere indubitanter maturabit. Inmensas gratias ego et fratres mei referimus pro exsamito albo nobis transmisso1, et devotas preces pro salute imperii vestri ad Deum fundere non cessamus. 1. V. ep. 325 supra p. 455.

WIBALDI EPISTOLAE 412. 413. 551