Rudolfus dei gratia Romanorum rex semper augustus. Vniuersis imperii Romani fidelibus inperpetuum. Dignum iudicat nostra serenitas et equitas rationis persuadet, ut specialiori gratia prosequamur eos qui sincerius et deuotius nostrum et imperii amplectuntur honorem. Hinc est quod dilecti principis nostri Chvnradi episcopi Frisingensis qui pro nostra et imperii gloria sublimius extollenda diuersas pressuras et perseciones (!) immanes a nostris et imperii hostibus sustinuit, nec pressuris huiusmodi a deuotione nostra et ipsius imperii ammoueri potuit, petitionibus annuentes prerogatiuam gratie quam principes Austrie domui sue quam habet in Wienna, priscis temporibus contulisse noscuntur, auctoritate regia confirmamus ut scilicet rector et hospes ipsius domus ac ceteri domum ipsam inhabitantes, necnon et omnes in dote capelle ipsius domus morantes non nisi pro excessibus mortem uel pacis violationem inducentibus a iudice ciuitatis debeat (!) ad iudicium euocari, quo casu si culpe qualitas id postulauerit, de persona delinquentis tantum se iudex ciuitatis intromittat, rebus et possessionibus omnibus rei in dicti episcopi uel eius quem ad hoc instituerit, transeuntibus potestatem. Si vero contra predictas personas quispiam habuerit actionem exceptis questionibus suprascriptis, coram predicto episcopo uel eius in hac parte vicario eas conueniat coram ipsis ius suuni plenarie recepturus, ipsis autem hominibus de sibi iniuriantibus a iudice ciuitatis volumus iusticiam exhiberi, ne in lesionem retorqueatur quod in commodum fauorabiliter est deductum. Huius rei testes sunt Fridericus venerabilis ecclesie Salczburgensis archiepiscopus, Bertoldus Babenbergensis, Petrus Patauiensis, Leo Ratisponensis, Ditricus Gurczensis, Johannes Chimensis, Werenhardus Seccouiensis ecclesiarum episcopi, Hanricus (!) palatinus comes Rheni dux Bawarie, Fridericus purchgrauius de Nuremberck. Et nos in huius rei perenne testimonium presentem cedulam serenitatis nostre sigilli munimine iussimus roborari. Acta sunt hec Wienne, anno domini millesimo ducentesimo sepuagesimo(!) septimo, quinto decimo kalendas Junii, indictione quinta, regni nostri anno quarto.

Source Fulltext: ZAHN, Codex Diplomaticus (=FRA II/31, Wien 1870) S. 349-350