188. Adelbertus I archiepiscopus Moguntinus canonicos Wirze- burgenses hortatur, ne cum excommunicatis communicare pergant". (E 289)

Dilectis in Christo Wirzeburgensis ecclesiae fratribus 6(dal- 1118 rico) decano", camerario, magistro scolarum et ceteris eiusdem P6st . ecclesiae canonicis A(delbertus), Moguntinus Dei gratia id quod est, debitam in Christo servitutem et orationem.

Ecclesia, cui qualiscunque Deo iubente deservio, hanc ve- stram ecclesiam tamquam mater specialem filiam suam semper fovens et diligens, quantum de profectu suo in Domino ampliori exultat leticia, tantum, si quid sinistri de ea fama respersit, habundantiori absorbetur tristicia. Et merito. Nos enim unum in Christo sentire, unum esse debemus, videlicet capiti membra concordare. Quod caput Christus est; a quo qui se dimembrat aliquo scismatis vel heresis sacrilegio, profecto in eternum per- ibit. Deus enim noster non deus dissensionis est, sed deus pacis et unitatis. A quo dissentit", qui a Romana discordat ecclesia; cui in his, quae praecepit roborata sanctorum patrum auctoritas, non obedire ariolari est3. Quod totum quisque tanto sibi per- niciosius contempnit, quanto scientius. Si autem contempnens periclitatur, quidd ergo dicemus de aliquo obstinata mente contra- dicente et impugnante evidentissimam et saluberrimam" veri- tatem? De quo comminantis voce prophetae dicitur: Ve, qui ponit lucem tenebras, et tenebras lucem, et amarum dulce et dulce amarums et cetera, quae terribiliter secuntur. Que et similia vestrae fraternitatis prudenciae nos recitare, idem est acsi laboremus solis claritatem facibus accensis adiuvare.

Proinde, karissimi, ammoneo et rogo fraternitatem vestram: ut, viciniora saluti sentientes, sanctae matris nostrae ecclesiae catholicae unitatem diligatis; et sollicicius totam summam et intentionem veteris ac novi testamenti in hoc constare perpen-

a. ex V 119, Z p.260—261: Epistola Adalberti Mognntini archiepi- scopi ad Wirzeburgenses canonicos. b. et add. V. c. disentit V.

d. qnod V. e. et salnberrimam om. V.

1. Hic eomparet in tabulis anni 1113 et 1115, Mon. Boic. XXXVII p. 36, 39. 2. Cf. 1 Reg. 15, 23. 3. Cf. Isai. 5, 20.

326 UDALRICI CODEX. 188. 189

I

1118 datis, quod genus humanum Deo per obedientiam reconciliatur, stiui.28 a m parente per inobedientiam recessit; et ut de-

struatur regnum cupiditatis et edifficetur regnum caritatis.

Ad hec, quia aliqui vestrum proniores esse detecti sunt, quam suae conveniat professioni, communicare excommunicatis et defendere eos — quod dolens dico — pene incidistis grave et intolerabile periculum. Nam, ut testificari potest domnus Hein- ricus frater vester, qui interfuit concilio Fridislariae1 domni car- dinalis C(unonis), nisi noster pro vobis interventus mtercessisset, sententiam excommunicationis incurrissetis. Quam ne coram inspectore cordium incurratis, tam moneo vos quam diligo, vos, qui ex professione laicis debetis esse speculum et fenestrae, per quas solis veri radii inmitti debent ecclesiae sanctae. Ad sum- mam nullus vestrum, Deo teste, sincerius et ardentius diligit et inquirit ea, quae pacis sunt, quam ego; et sequentes, quod ex- pedit eis, erga Deum et hominem, veneror et amplector. Alio- quin nec ego nec quilibet sane sapiens, contempto rege regum, obsequium vel dilectionem cuiquam debemus impendere.

Denique commonitorias has inpraesentiarum" caritati vestrae direximus litteras, multum confidentes de vestrae correctionis melioratione. Sin autem, quod absit, cor et aures obduraveritis, ut nichil in vos durius dicam, cavebo ulterius, per dissimulatio- nem non bonam communicare peccatis alienis. Deus pacis et caritatis omnium corda vestrum in sui amoris affectum ac- cendat.