Fridricus dei gracia dux Austrie et Styrie, dominus Carniole, Marchie ac Portusnaonis, vniuersis tam presentibus quam futuris in perpetuum. Quamquam ecclesiastica loca personasque religiosas promocionis generalis ivgiter sincero zelemur affectu, ceteris tamen precellencius singularis gracie nostre et continue pietatis ecclesiis illis fructuosus debetur effectus, quas illustrium predecessorum nostrorum ducum Austrie et Styrie fundauit ad gloriam et laudem dei benignitas et dotatas magnifice comendauit colendas studiis et fauoribus successorum. Quapropter exemplo priorum laudabili et religionis mvnde meritis monasterium sancte Marie Scotorum in Wienna tanquam memorialem plantulam eorundem terre principum, quam et nos specialis amoris pariterque fauoris fouere semper intendimus et amplexamur constancia, vna cum abbate et conventu fratrum ibidem nec non hominibus et possessionibus ipsorum in vlnas gracie et protectionis nostre gratanter duximus assvmendum, ad ampliorem ipsorum solidandum profectum fauorabiliter approbantes, inconuulse ratiticantes et pro recenciori memoria presentibus innouantes eisdem vniuersaliter singulas et singulariter vniuersas donaciones, iura, gracias et libertates, quibus ex concessionibus regum Romanorum et fundatorum suorum aliorumque principvm monasterium idem usque in presenciarum rite dinoscitur viguisse, expressis nichilominus emvnitatum ipsarum quibusdam articulis sub conpendio speciali, videlicet quod nulli de colonis, mancipiis aut aliis attinentibus memoratis abbati et conventui coram nobis aut nostris iudicibus debeant conveniri, nisi in causis sanguinis, que pro mutilacione membrorum vel dampnacione fuerint personarum. Remissarum quoque causarum actiones in presencia dicti abbatis uel officialis sui iuris ordine decidantur, nec vlli judicum secularium de rebus mobilibus aut possessionibus illorum, quos in causas huiusmodi trahi contigerit, intromittere se presumant, sed simul res siue possessiones eorundem predictis abbati et conventui assignentur. Preterea si contingat, aliquem metv periculi persone proprie quocunque cogente excessu monasterii iam dicti fugere siue cedere intra septa, non liceat in eundem cuipiam ad ledendvm vel extrahendvm ipsum avsv temerario manvm mittere violentam. Redditus eciam antefate ecclesie tam judicio prouinciali, quod vvlgo Lantaidinch dicitur, quam a solucione pabuli dicti marchfv^oter, quod marstallum nostrum respicit, immo et ab omni iure nostro perpetuo sint exempti, ita quod nulli officialium nostrorum siue Marschalcus, judices aut precones in bonis sepedicte ecclesie, sibi a fundatoribus suis vel ab aliis fidelibus concessis vel concedendis, intus vel foris occasione nostre repetende iusticie, que prorsus ipsis remittitur, quicquam recipiant sev requirant. Nvlli ergo hominvm hanc nostre innouacionis paginam et decretvm infringere liceat aut aliquatenus violare, quod qui secus attemptare presvmpserit, indignacionem nostram grauissimam se noverit incurrisse. Datvm Wienne anno domini millesimo trecentesimo quartodecimo, IIII^o Kalendas Julii.

Source Fulltext: HAUSWIRTH, Schotten (=FRA II/18, 1859) S. 143-144